Nepal, 1ste verslag van 24 maart tot 14 april 2024

Hallo allemaal,

Nepal is weer de hekkensluiter van deze vakantie. Het is een mooie overgang van mijn avontuurlijke vakantie in Zuid Amerika en het dagelijkse leven in Nederland. Dit jaar heb ik niet gewerkt in het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati ( Kathmandu), wel ben ik daar een paar keer op bezoek geweest om mijn collega's weer te zien. Ik heb me hier vnl. bezig gehouden van het bezoeken van de bekende bezienswaardigheden in Kathmandu e.o. Ook heb ik Manish en zijn gezin en zijn familie weer ontmoet en weer bij mijn vertrouwde gast gezin gewoond. Het was weer een thuiskomen. Lees zelf maar.

Zondag 24 maart 2024: Sao Paulo en van Sao Paulo naar Dubai

Dit is mijn laatste dag in Sao Paulo en zelfs in Zuid Amerika. De ochtend gebruik ik om mijn schoonzus te bellen en om van alles te regelen zowel hier als overzee, zoals mijn verblijf en trekking in Nepal. Ik krijg van KLM bericht dat de vlucht vertraagd is van 20.55 uur naar 21.30 uur , dus hij vertrekt een half uur later uit Sao Paulo, maar hij komt maar 10 min later aan in Amsterdam ( wordt gezegd). Het blijft spannend of de 2 uur overstaptijd voldoende is om de vlucht naar Dubai te halen want ik moet mijn bagage zelf ophalen en opnieuw inchecken. Een paar jaar geleden heb ik deze vlucht, door extra vertraging, gemist. Vandaar mijn angst. Om 12.00 uur check ik uit bij mijn hostel. Ik sla mijn bagage op bij de receptie Daarna loop ik 5 km naar de Avenida Paulista, die vergeleken wordt met Time Square in New York . In deze straat bevindt zich ook het museum MASP (Museo Arte Sao Paulo) . Dit museum wordt met 4 pilaren hoog boven de grond geheven waardoor het lijkt alsof het museum zweeft. Op deze Avenida Paulista heerst een gezellige sfeer. Hij is vandaag autovrij en er paraderen veel mensen en er spelen en zingen diverse muzikanten. Ondertussen probeer ik nog wat nuttige dingetjes te kopen van mijn overgebleven Braziliaanse reals, zoals een nieuw hoesje voor mijn mobiele telefoon, een waterfles, tandpasta, zeep en fruit. Ik heb vandaag geboft met het weer want het is de hele dag droog geweest met een beetje zon, alleen de laatste 10 min. regent het een beetje. Terug in mijn hotel pak ik mijn bagage en bel tegen 18.00 uur een Uber taxi. Deze verschijnt al na 1 min en kost me 59 real = ca. €12. Even over 18.30 uur ben ik bij de terminal. Ik kan meteen inchecken. Ik krijg N.B. nog voorrang ,waarschijnlijk door mijn leeftijd. Alles verloopt georganiseerd en soepel. Ik kom in gesprek met een Braziliaanse die naar Lissabon gaat en haar broer 10 dg. opzoekt. Op het bord blijft vertrektijd 21.00 uur staan , maar we mogen pas om 21.30 uur instappen en om 21.50 uur gaan we de lucht in. De vlucht naar Amsterdam duurt 11,5 uur. We krijgen wat te eten en ik probeer wat te slapen.

We landen op Schiphol om 12.30 uur op maandag 25 maart , maar voordat we uit het vliegtuig stappen is het 13.00 uur. Ik haast me naar de de bagage hal, waar ik nog een tijd moet wachten voordat mijn bagage van de band afrolt. Daarna snel ik naar de vertrekhal en check in, daarna handbagage - en douane controle. Gelukkig is het overal erg rustig waardoor het snel gaat. Aangekomen bij gate G9 kan ik meteen het vliegtuig instappen, nadat ik het thuisfront nog snel een appje heb gestuurd. Het is 6 uur vliegen naar Dubai met de Emiraten . De airconditioning staat te laag afgesteld waardoor ik het koud heb en rillerig ben . De maaltijd is goed maar ik eet de helft maar op. Ook nu probeer ik wat te slapen onder een warm dekentje.' s Nachts om 12.15 uur komen we aan in Dubai.

Dinsdag 26 maart 2024 van Dubai naar Kathmandu en de 1ste dag in Kathmandu:

Het vliegtuig van Dubai Flight, van Dubai naar Kathmandu, zit vol. Veel Arabische jongens die in Nepal gaan werken. Het overgrote deel van de vlucht hou ik mijn ogen dicht en probeer te slapen met oordopjes in en ooglapje voor. Nu heb nu mijn linker voet ingezwachteld om vocht ophoping tegen te gaan. We krijgen ook wat te eten : omelet met 2 worstjes, broodje, vruchten yoghurtje en bakje met fruit. De vlucht heeft vertraging doordat we te laat vertrokken uit Dubai, maar de vlucht duurt ook langer dan men gezegd had nl. 4 uur . We landen pas om 9.00 uur ' s ochtends in Kathmandu. Ik had in Nederland al een toeristen visum aangeschaft, maar desondanks moest ik mijn gegevens invullen op een computer. Wat achteraf niet nodig bleek te zijn. Toen kon ik doorlopen naar de douane, waar ik in een wip langs was. Maar daarna moest de handbagage weer door de scanner Dit heb ik nog nooit ergens meegemaakt. Manish vertelde dat dit is ingesteld nadat er fraude geconstateerd was met goud, en dat willen ze zo onderscheppen door 2x de handbagage te controleren nl. bij de incheck en bij de uitcheck. Al met al duurt alles een eeuwigheid. Toen op zoek naar mijn koffer, die bleek al in een hoek te staan bij de andere bagage die ze van de band hadden gehaald. Ik stuur Manish een appje dat ik eraan kom. Hij stond al 1 uur in de aankomsthal te wachten. Hij was naar de luchthaven gekomen met een soort Uber motor taxi. Maar nu belt hij een soort Uber taxi voor ons tweeën en mijn bagage. Het is een klein autootje maar we passen erin. Hij moet helemaal door de binnenstad van Kathmandu waar het druk is met motors en auto 's . Volgens mij hebben we wel 1 uur in die taxi gezeten. Ik werd hartelijk ontvangen door de familie. Ik krijg de kamer van Manish zus, Monica, die een paar weken geleden getrouwd is en nu bij de ouders van haar echtgenoot inwoont. Aariv, de zoon van Manish, is al een echt manneke met zijn 7 maanden. We gaan aan tafel, er staat brood, boter, kaas, gekookte eieren en koffie en fruit. De familie is uitgenodigd bij de jongste zus van Manish moeder, ik ook. Maar ik ben zo moe dat ik voorstel dat ik hier eerst een paar uur ga slapen en als ik wakker ben dan wil ik wel naar hun toe komen. Manish, Manoj en vader gaan met de motor en de dames met de taxi. Ik ben gaan slapen en werd pas om 17.00 uur wakker. Ik voelde me al een stuk beter. Daarna gedoucht, maar net als vorig jaar is de douche koud. Dan bel ik Manish op die voor mij een motor taxi bestelt. Ik doe mijn dons jack aan want op de scooter 's avonds kan het koud zijn. Ik moest de poort afsluiten. Toen achter op de scooter midden door de stad met druk verkeer, vele onregelmatigheden in de weg, in het donker en links rijdend: het was weer een heel avontuur ! Heel bijzonder hoe ik al die uiterste mag beleven . Bij de familie was het gezellig. Ze waren aan het kaarten : eenentwintigen. Ook Monika en haar man Nawin waren er. Leuk om kennis met hem te maken. We kregen ook te eten ; rijst, curry, kip, schapenvlees, bloemkool, e.a. Het smaakt goed. Rond 21.00 uur gaan we weer weg, de dames met de taxi en de mannen op de motor. Thuis zitten we nog gezellig na te praten aan de tafel met een kopje masala thee . En om 23.00 uur gaan we naar bed. Het was weer een bijzondere dag. Wat een contrasten . En wat een fijne mensen ontmoet ik toch. Een ben een bevoorrecht mens.

Woensdag 27 maart: Kathmandu, bij Manish ouders, ziekenhuis bezoek e.a.:

Na me gedoucht te hebben krijg ik buiten mijn ontbijt; brood met een groenten omelet en koffie. De vader van Manish is een perfecte kok. De rest van de familie gaat pas laat in de ochtend dal bhat eten. Vroeg in de ochtend drinken ze een kop thee en eten alleen een paar biscuitjes. Ik bof dat mijn vuile was in de wasmachine gewassen kan worden. Het is weliswaar een beetje mistig buiten maar de temperatuur is aangenaam: 21 graden. Daarna gaan Manaram, Rejina en ik wandelen. We lopen de berg op en komen daar mooie tempels en huizen tegen en zelfs een groot restaurant Bij elke tempel wordt aan de bel getrokken om God of Shiva wakker te schudden . Ook in het dal staan meer huizen dan vorig jaar. Je ziet een geleidelijke een toename van het aantal huizen en een verbetering van de leefomstandigheden. Daarna lopen we naar beneden, deels door nieuw aangelegde trappen en deels over de weg. Onderweg kopen we nog verse eieren bij de kippenhouder. We wippen ook nog binnen bij een familielid. Thuis gaan we lunchen : rijst, kip, schapenkop ( ik niet), spinazie, en rauwkost. Daarna gaan Manish en ik met zijn oude motor naar het Orthopedisch ziekenhuis. Ik zet de zonnebril en een corona masker op wegens de uitlasgassen en stof. Het is te merken dat Manish al een paar jaar niet meer op zijn motor door Kathmandu heeft gereden, want hij rijdt wat langzamer en onzekerder. Dit is ook wel te begrijpen want het verkeer is hier erg druk en chaotisch met heel veel motors en scooters die zigzaggend over de weg en tussen de auto's door scheuren. Maar na 45 min komen we aan bij het ziekenhuis. Ik ga het eerst naar binnen bij de fysio. afdeling. Mijn collega's zitten in de keuken. Ramesh en Suraj zijn erg verrast. Ze hadden me wel verwacht maar wisten niet precies wanneer ik zou komen. En na 15 min komt Manish binnen. Ramesh kon zijn ogen bijna niet geloven. Dat beide heren waren in 4 jaar tijd in gewicht veranderd: Manish was aangekomen en Ramesh afgevallen. De andere collega heeft nu ook een zoon. Het is leuk om te zien dat ze het leuk vinden om elkaar weer te zien. Jammer is echter dat Alok en Goma er niet zijn. Ramesh is blij met mijn meegebrachte zuid Amerikaans geld, hij spaart namelijk buitenlands papieren geld. We drinken koffie en Manish trakteert op chocolade. Rond 15.30 uur maken Manish en ik nog een ronde door het ziekenhuis . Het aantal bekenden valt wat tegen omdat er al veel personeel naar huis is, maar desondanks heeft Manish er een goed gevoel over nadat hij een aantal mensen heeft gesproken. Ik ben door Ramesh ook nog uitgenodigd om het Chinese nieuwjaardag op 13 april bij hem thuis te vieren. Dan wordt de Bisket Jatra festival gevierd waarbij een enorme strijdwagen met daarin god Bhairav door de straten wordt getrokken en het eindigt met een wagengevecht bij Khaina Tole in Bhaktapur) ( ook wordt een paal in Bhaktapur naar beneden gehaald) Rond 16.30 uur rijden we met de motor naar de ouders van Rejina. We moeten een flink stuk omrijden omdat een aantal wegen zijn afgesloten bij Pashupatinath. Rejina en Aariv zijn met de taxi daar naar toe gegaan. We drinken daar thee. Daarna gaan we lopend naar de jongste broer van Keshab (Rejina's vader) waar ook zijn 90 jarige moeder woont. ( Manish, Aariv en Keshab gaan met de motor.) . Oma, Keshab, Rejina en Aariv vormen 4 generaties. Heel bijzonder !! Er worden veel foto's gemaakt. Er moeten vele gekke bekken getrokken worden voordat ook Aariv lachend op de foto staat. Daarna rijden we, met de auto naar de pas geopende bar van een van de neven. Dit is een bar waar je allerlei soorten thee kunt drinken en koffie en een hapje kunt eten en waar gerookt mag worden. Er wordt geen alcohol geschonken, waar de jongelui hier geen behoeften aan schijnen te hebben. Ook de eigenaar ( neef) houdt ons gezelschap . We zijn met z'n zessen. Die neef is een bijzonder energiek persoon met een dubbele baan : hij is IT professioneel en hij heeft 2 zaken. Hij wil zijn bedrijven geleidelijk uitbreiden. Er wordt veel gerookt waardoor ik meer ga hoesten en Manish hoofdpijn krijgt. Maar door de gember- limoen thee wordt het hoesten toch minder. Na gezellig gepraat te hebben , rijden we terug naar de schoonouders van Manish waar we gaan eten. Ze hebben ook Aariv mee naar huis genomen. We eten in de keuken ; kip, beaten rijst, aardappel curry, gebakken vis en rauwkost. Daarna nog rijst met curry. Na de 1ste ronde heb ik genoeg . Ze blijven maar aandringen maar ik scherm mijn bord af. Ook drink ik geen cola en whisky. Het is gezellig. Rejina krijgt nog een mooie zilveren schaal. Aariv heeft een aantal uren geslapen , en wordt wakker gemaakt als we rond 22.00 uur opstappen. Rejina en ik gaan terug met de taxi en Manish met de motor. Ook nu begint het te regenen. Tegen 23.00 uur zijn we thuis. We gaan meteen naar onze kamer. Alleen Manish broer is opgebleven , en de rest van de familie ligt al op bed. Ik ben blij dat ik nu even alleen ben , al die mensen om me heen vind ik erg vermoeiend. Ik kruip meteen in bed. Wat heb ik vandaag toch weer veel mensen gezien en gehoord, heel bijzonder !!

Donderdag 28 maart, Kathmandu, bij Manish ouders:

De dag begint met slecht weer, het regent en er hangt een mist. Manaram heeft weer een omelet met groenten voor me gemaakt als ontbijt. Manish en Rejina gaan cadeaus kopen voor kennissen en vrienden in Noorwegen. En daarna gaan ze naar een Nepalese film met haar neven en nicht. Ik ga niet mee want ik versta toch geen Nepalees ( op enkele woorden na). Daarna ga ik in de familie-kamer de film bekijken van de bruiloft van Monica en Nawin. Zo'n Nepalese bruiloft gaat gepaard met heel veel rituelen, waarbij zowel de bruid en bruidegom traditionele kleding dragen. De meeste huwelijken zijn gearrangeerd in Nepal, waarbij de vrouw uitgehuwelijkt wordt. Na het huwelijk verlaat ze haar ouderlijk huis en gaat bij de ouders van haar man wonen. Manaram stuurt mij de link van de bruiloft op YouTube door, zodat ik die ook aan anderen kan laten zien. Daarna krijg ik mijn dal bhat (= linzen soep met rijst) die de anderen halverwege de ochtend hebben gekregen. Vervolgens bladeren we de oude foto albums door van de ouders van Manish, van voor en na hun huwelijk, 42 jaar geleden. Daarna ben ik zo duf en slaperig geworden dat ik ga wandelen. Ik ga alleen, want de anderen zijn druk met het maken van momo's (deegtasjes gevuld met vlees en groenten ) voor vanavond. Ik loop de weg naar beneden af . Het is nu droog. Het is lekker om alleen te lopen. Het is ook leuk om de Nepalese mensen, de winkeltjes en de omgeving op me in te laten werken. 's Avonds maak ik een plan m.b.t. mijn verblijf en trekking vanaf Pokhara, na Nepalees nieuwjaarsdag op 13 april. Daarna eten we met z'n negenen momo's want Manish en Rejina en Monica met haar nieuwe echtgenoot zijn inmiddels ook thuis gekomen. Daarna wordt een 2de ronde momo's gemaakt:, de een maakt een soort klein pannenkoekje en de ander vult hem en maak er een mooi buideltje van en weer een ander stoomt ze. De Nepalezen zijn dol op momo's en eten er soms meer dan 20 op. Ik ben meestal na 5 stuks verzadigd.

Vrijdag 29 maart, Kathmandu ; bij Manish ouders:

Vandaag gaan Manish, Rejina en Aariv weer terug naar Noorwegen. Ze hebben heel wat bagage om in te pakken. Naast hun eigen spullen en de kinderwagen van Aariv hebben ze ook veel cadeaus gekregen . Gelukkig mogen ze ieder 30 kg ruimbagage en ieder 10 kg handbagage meenemen in het vliegtuig. Met 2 taxi's gaan we rond 14.00 uur naar de luchthaven van Kathmandu. Daar zijn ook al Rejina's ouders en neef en nicht. Er worden veel foto's gemaakt met en zonder Aariv. Hun vlucht vertrekt om 17.20 uur. Daarna rijden we weer met 1 taxi terug naar huis. Daar zie ik de foto reportage van de speen of de rijstvoedings-ceremonie ( Pasna) van Aariv begin maart . Als in Nepal namelijk een baby 6 maanden oud is en voor het eerste keer rijst of vast voedsel krijgt, wordt dit gevierd met een speciale ceremonie. (Bij 6 maanden is het spijsverteringsstelsel in staat vast voedsel te verwerken). Ook zie ik de trouwfilm van Manish broer en schoonzus van een paar jaar geleden. Ook dit ging gepaard met vele rituelen . Totaal anders dan een Nederlandse trouwerij. Als Manish broer terugkomt zet hij een Nepalese simkaart in mijn telefoon waardoor ik ook in Nepal kan bellen. Ook zet hij de taxi app " Pathao car Nepal" op mijn oude telefoon zodat ik ook in Nepal een taxi kan bellen. Het is te vergelijken met een Uber taxi app. De dochter van Manish broer van 17 maanden is helemaal van slag en huilt veel omdat zij haar neefje Aariv ( Babu) erg mist. Aan het eind van de middag maak ik samen met Manish moeder nog een korte wandeling want al dat zitten vindt mijn lijf niet zo lekker. Ik stuur Keshab en Rupa ( mijn gastgezin waar ik al jaren logeer) een bericht dat ik a.s. zondag na het ontbijt naar hun toe kom. 's Avonds eten we weer dal bhat. Daarna praten we nog wat na en gaan op tijd naar bed.

Zaterdag 30 maart Kathmandu, bij Manish ouders;

Het is een zaterdag en dat betekent in Nepal de enigste vrij dag in de week. Maar hier wordt volop gepoetst en gewassen. Iedereen is actief, alleen de dochter des huizes blijft lang in haar bed liggen. Alle dekens worden over de balustrade gehangen om te luchten. Het is stil nu Manish en Rejina en Aariv er niet meer zijn. De dochter van Manish broer is nog steeds van slag. Ze wil de hele dag appels en sinaasappels eten . Ik ontbijt buiten in de zon, omelet met brood. Het is goed weer vandaag. Soms een beetje te warm in de zon. In de loop van de ochtend geeft Manish schoonzus me een schoonheid/ gezicht behandeling. En Manish broer verft het haar van zijn vader en moeder zodat al het grijze haar weer mooi zwart wordt. Rond 15.30 uur gaan Manish broer en ik op de motor naar het centrum van Kathmandu om te kijken naar een ijskast voor zijn ouders. We gaan 3 zaken af , maar ze hebben alleen Samsung , LG, en Valberg ijskasten, allemaal zonder diepvriesladen . Alleen bij Sunrise Nepal Electronics hebben ze een Hisense ijskast met laden , maar niet in de winkel, wel in de opslag, maar die is op zaterdag dicht. Ik kan een van de volgende dagen komen kijken . Onverrichte zaken gaan we terug. We rijden met de motor door de oude binnenstad met de mooie oude tempels. Leuk om ze zo te zien ! Op de terugweg gaan we kip halen voor vanavond. Rond 20.30 uur eten we dal bhat met spinazie en kip. ( in Nepal is het normaal om 3x per dag en 7x per week dal bhat te eten) Daarna belt Manish vader zijn neef in Pokhara op. Ik kan, vóòr en nà de trekking, in zijn hotel logeren tegen een lage prijs. Hij regelt ook voor mij een gids waarmee ik de Mardi Himal trekking kan doen tegen een schappelijke prijs. En hij kan voor mij ook een permit / vergunning regelen om die trekking te doen. Het is wel jammer dat ze de weg naar Pokhara aan het repareren zijn waardoor de bus of microbus rit tussen 6-10 uur duurt. Daar de microbus nabij het huis van Manish ouders vertrekt, spreken we af dat ik zondagavond 14 april naar hun toe kom, daar blijf slapen en maandagochtend om 6.00 uur de microbus naar Pokhara neem.

Zondag 31 maart , 1ste paasdag, Kathmandu, verhuizing van Manish ouders naar Rupa en Keshab ( gastgezin in Pepsi Cola):

Vandaag verhuis ik met mijn bagage van het huis van Manish ouders naar het huis van mijn gastgezin in Pepsi Cola waar ik al meer dan 14 jaar verblijf als ik in Nepal ben. Na mijn ontbijt buiten , pak ik mijn spullen en belt de broer van Manish een taxi voor mij. De taxi moet omrijden omdat ze net de weg aan het repareren zijn, waardoor de prijs steeg van 900 (€6,27 ) naar 1100 roepies €7,66). Het wordt een rit door de stad van 1 uur aangezien het verkeer overal vaststaat omdat het "kantoor tijd" is tussen 10.00 -12.00 uur. Maar om 12.00 uur arriveer ik in Pepsi Cola. Gastvrouw Rupa en Oma/Ama zijn alleen thuis. Mijn koffer en rugzak zetten we meteen op de voorste kamer van de 1ste verdieping van hun huis. Dit is voor mij een nieuwe kamer want normaliter slaap ik op de achterste kamer waar nu Santi slaapt. We hebben elkaar heel wat te vertellen aangezien we elkaar niet of nauwelijks gesproken hebben via de telefoon tijdens mijn vakantie in Zuid Amerika. Rupa is herstellende van een ganglion (goedaardige zwelling) operatie in haar pols. Daarna is ze weer 5 kg aan gekomen doordat ze minder kon sporten en meer ging eten. Ze heeft bijna 1 jaar elke ochtend van 5 -8 uur gesport in een fitness centrum en intermittent fasting gedaan en daarbij is ze 17 kg afgevallen. Erg knap van haar want ze eet en snoept heel graag. Dan blijkt ook de dochter Nanu van 19 jaar thuis te zijn omdat ze moet studeren voor haar tentamens volgende week. Ze is nu 2de jaars fysiotherapie student. Ik heb haar enthousiast gemaakt om fysiotherapie te gaan studeren en ze haalt goede punten. Rupa moet aan het eind van de middag naar een viering bij de buren waarvan 2 jaar geleden de vader is gestorven. Dit is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij de overledene herdacht wordt met de familie, soms ook de buren en een priester en er wordt gezamenlijk een maaltijd genuttigd. Rond 17.30 uur komt gastheer Keshab thuis samen met zijn zoon Babu. Keshab runt samen met zijn vriend een reisbureau en hotel in Kathmandu. Sinds de Corona tijd ligt het aantal bezoekende toeristen nog duidelijk onder het niveau van daarvoor. Ook wonen nog twee andere jonge personen tijdelijk in dit huis nl. een jongen van 22 jaar die in Kathmandu in een weeshuis heeft gezeten en nu (bijna) geadopteerd is door een Belgische man, die ik ook ken. En een meisje van dezelfde leeftijd die als weeskind op 2 jarige leeftijd geadapteerd is door een Amerikaans echtpaar. Zij is nu terug in Nepal om haar vader te zoeken ( haar moeder is overleden). Ze heeft al een oom gevonden , maar nog niet haar vader. Ze heeft haar geboorte akte nodig van haar vader of van het weeshuis om zodoende een non-residential nepali visa te krijgen . Het is voor haar een emotionele zoekactie, gelukkig kan ze hier ook wat ervaring opdoen met haar studie sociaalwerk.

Maandag 1 april, 2de paasdag ,Kathmandu, bij Rupa en Keshab:

Om 8.30 uur word ik geroepen voor het ontbijt. Ik krijg dal bhat met een gebakken ei en pikkels. Het smaakt weer ouderwets lekker. Daarna praat ik langdurig met Rupa. Ze heeft het moeilijk met Ama en met de geadopteerde jongen die tijdelijk in haar huis woont. Ama is inmiddels 83 jaar en begint vergeetachtig en dement te worden. Het lopen gaat steeds moeilijker. De hele dag brengt ze zittend door op de bank of op haar bed of etend in de keuken. Alleen Rupa verzorgt haar en de rest van haar kinderen kijken bijna niet naar haar om. En die geadopteerde jongen doet precies wat hij wil. Hij houdt zich niet aan de huisregels. Hij heeft geen werk en leeft van het geld van de Belgische man die hem geadopteerd heeft. Hij heeft een dure motor en fototoestel, mooie kleren en lang zwart haar. Rond 11.30 uur ga ik 1,5 uur wandelen. Het is warm en zonnig weer bij 27 graden. Ik loop de winkelstraat op en neer. Het is nog steeds een rommelig geheel met veel motors en auto's , geen doorlopende stoepen, veel kleine winkeltjes met (2de hands) kleding, fruit en groenten, alleen de telefoonwinkels , pizza huis en fitness centra zijn van grotere omvang. De laatsten zijn er m.n. afgelopen jaar bij gekomen. Ik moet mijn draai nog zien te vinden aangezien ik (nog) niet ga werken in het Orthopedisch ziekenhuis. Ik verveel me want ik heb nu geen echt doel. Uit verveling ga ik op mijn bed liggen en slaap 1 uurtje. Daarna ga ik weer 1 uurtje wandelen bij de Manohara Nadi rivier. Hier hebben ze een prachtig voetpad aangelegd waar veel mensen gaan wandelen. Alleen is de rivier erg vervuilt en stinkt en dat is jammer. 's Avonds doe ik die ronde nopens met een aantal huisgenoten. Rupa heeft het tempo er goed in. Een jaar geleden kon ze niet goed lopen i.v.m. haar zware gewicht en slechte conditie, maar nu gaat dat veel beter . Daarna gaan we om 20.00 uur thuis eten. Vervolgens gaat iedereen naar zijn of haar kamer. Rupa en Keshab staan 's ochtends al om 5.00 uur en daarom gaan ze altijd vroeg op stok. Hun kinderen , Nanu en Babu ( in Nepal wordt een meisje altijd Nanu genoemd en een jongen Babu) studeren nu hard voor hun tentamen en maken vele overuren tot 's avonds laat. Gelukkig heb ik een grote kamer met een 2 pp. bed met daarbij een buiten terras en een grote badkamer met douche en toilet. Ik vul de tijd met het selecteren van mijn gemaakte foto's en het opschrijven van mijn belevenissen.

Dinsdag 2 april, Kathmandu , bij Rupa en Keshab, bezoek aan Patan Durban square:

Vandaag loop ik naar Durban square in Patan . Volgens Maps.Me is de afstand 7 km . Tot Koteshwor volg ik kleine , deels onverharde weggetjes, die ook langs de luchthaven leiden, daarna moet ik mijn weg vervolgen over de stoep van drukke verharde wegen. Na 1,5 tot 2 uur ben ik bij Durban Square in Patan. Het is voor het eerst dat ik betaal voor de entree. Nu was er meer ticket controle i.t.t. andere jaren. Maar je kunt het ticket gratis verlengen tot de geldigheid van je visum. Patan is tegenwoordig Lalitpur en is -op Kathmandu en Pokhara na- de grootste stad van Nepal. Het is de thuisbasis van de beste ambachtslieden en heeft nog een groot aantal goed bewaarde hindoetempels, boeddhistische kloosters (vihars) en monumenten . Patan Durbar square ligt in het hart van de stad. Hier staan een mengelmoes van paleisgebouwen, artistieke binnenplaatsen en pagodetempels en monumenten met prachtig houtsnijwerk. De Krishna Mandir is de belangrijkste tempel. Andere tempels zijn de Bhimsen-tempel, de Vishwanath-tempel en de Taleju Bhawani tempel. Het paleis heeft 3 binnenpleinen. Het plein met het oude paleis en de tempels leed zware schade bij de aardbeving in Nepal van 25 april 2015 Na daar 1,5 uur rond te hebben gelopen , heb ik het wel gezien en loop ik terug. In die omgeving rijden enorm veel motors waardoor ik hoofdpijn krijg van de uitlaatgassen en van het lawaai. Het is ook warm. Rond 16.00 uur ben ik weer terug. Nanu zit te studeren beneden op het trapje voor de deur. Zij doet de poort open voor mij. Rupa en Keshab zijn niet thuis, ze zijn met een familielid naar een astroloog geweest , die de toekomst van een neef voorspelt die nu in Canada werkt en IT studeert. Hij is daar niet gelukkig. Maar de waarzegster zegt dat in december alles goed komt. Om 20.30 uur gaan we eten : natuurlijk dal bhat,. Daarna praten we nog wat na en gaat iedereen om 21.30 uur naar zijn eigen kamer

Woensdag 3 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan orthopedisch ziekenhuis. en Stupa van Boudhanath;

Om 9.15 krijg ik mijn ontbijt bestaande uit een meergranen roti met gebakken ei en gebakken bloemkool met aardappel. Rond 11.45 uur loop ik naar het Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Onderweg koop ik mandarijnen voor mijn collega's omdat ik weet dat ze die lekker vinden. Maar ik heb pech want alleen Goma en een assistente zijn aanwezig op de fysiotherapie afdeling. De 4 andere collega's zijn afwezig , de een omdat hij rugpijn heeft, de ander heeft pijn op de borst en twee anderen omdat ze met hun kind naar de dokter moesten of naar zijn ouders. Nu moet Goma en een assistent 75 patiënten behandelen. Eigenlijk is er in al die jaren niets veranderd. De dokters sturen hun patiënten naar de fysiotherapie afdeling. met de opdracht hun te behandelen met een of twee apparaten bv Electrotherapie, TENS, UG of paraffine. Patiënten willen daarom niet oefenen, hoewel dat beter voor hun zou zijn. Als ze moeten oefenen gaan ze klagen bij de dokter of directie. Voor de fysiotherapeuten is het wel makkelijk om een apparaat te geven want dat kan een assistent of zuster ook geven, maar het demotiveert en frustreert hun wel. Vooral ook het hoog aantal patiënten van gemiddeld 100 patiënten per dag. Maar het was wel leuk om Goma weer te spreken want vorig jaar, toen ik hier ook was, was ze met zwangerschap verlof. Daarna loop ik naar de Stupa van Boudhanath. Ik zet mijn mondmasker op want het is stoffig door al die motors en auto's. Onderweg koop ik nog een samosa. Bij de Stupa neem ik niet de hoofdingang maar de achteringang want daar kom ik gratis binnen. Boudhanath is een van de belangrijkste Boeddhistische bedevaartsoorden . En de stupa is een van de grootste ter wereld. Elke dag lopen er honderden toeristen en pelgrims met de klok mee rond de stupa , onder de beschermende ogen van Boeddha. Gelovigen komen hier om hun karma ( optelsom van alle goede en slechte daden in je leven) te reinigen en lopen de kora (meditatie ritueel) rond de stupa. Een Stupa is een monument die het lichaam, de spraak en de geest van de Boeddha symboliseren Stupa's zijn meestal gevuld met mantra's , evt. relikwieën van leraren en andere heilige objecten. Elk jaar ga ik er wel een of twee keer naar toe, aangezien ik het een bijzondere plek vind. Al jaren ontmoet ik daar dezelfde verkoper van Boeddhistische gebedssnoeren , maar nu was hij er niet. Rond 15.15 uur loop ik in 1,5 uur weer terug naar huis. Terug in huis pak ik een schaaltje yoghurt/ curt. Deze smaakt heel anders dan in Nederland , maar ik vind ze erg lekker, en gelukkig niet zo zoet als in Zuid Amerika. Ik vraag aan een vriendin of ze de kapper voor mij in IJsselstein wil afspreken, want mijn haar is behoorlijk lang geworden en ik durf het niet aan om in Kathmandu naar de kapper te gaan want alle vrouwen hebben hier lang haar.

Donderdag 4 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab, bezoek aan de Monkey tempel/Swayambhu tempel

Vandaag en de komende dagen wordt herdacht dat de vader van Keshab en en de man van ama 20 jaar geleden is overleden. Daarom mogen Keshab en Rupa bepaalde producten niet eten, zoals zout, rijst, tomaat, knoflook etc. Alle broers en zussen komen bij elkaar in het huis van Keshab 's oudste broer. Ook een priester is daarbij aanwezig. Doch Rupa gaat iets later naar deze Pusa, en maakt mijn ontbijt eerst klaar bestaande uit bloemkool, sperziebonen en rijst en een snee bruin brood met een gebakken ei. Daarna schrijf ik, in de zon op mijn terras, mijn belevenissen op in Evernote. Maar ik had het bijna af toen Evernote wegens oververhitting van mijn smartphone werd afgesloten, en toen was ik alles kwijt want ik had het tussentijds niet afgeslagen. Stom !! Rond 10.45 uur loop ik naar de Monkey tempel of de Swayambhu tempel. Het is vanaf het huis van mijn gastgezin 12 km lopen. Ook vandaag is het zonnig, warm en 29 graden. Gelukkig waait er een windje waardoor het minder warm aanvoelt. Ook nu leidt de route via Koteshwor , daarna over een voetpad langs de NH34, Tundikhel, Ratnapark en de brug over de Bisnomati rivier. Daarna loop ik verkeerd waardoor ik 30 min. extra erover doe. . Uiteindelijk ben ik pas (na 3,5 uur lopen) om 14.30 uur bij de Swayambhu tempel. Ook nu weet ik een zij- ingang aan de zuidoostkant waardoor ik gratis binnen kan komen . Het is een oud religieus complex bovenop een heuvel, wat bestaat uit een stoepa en een verscheidenheid aan heiligdommen en tempels, waarvan sommige dateren uit de Licchavi-periode. Een Tibetaans klooster, museum en bibliotheek zijn recentere toevoegingen. Op de stoepa zijn de ogen en wenkbrauwen van Boeddha geschilderd die in 4 richtingen kijkt. Daartussen is de nummer één (in Nepalees schrift) geschilderd in de vorm van een neus. Er zijn ook winkels, restaurants en hostels. Er leven heilige apen in de noordwestelijke delen van de tempel. Ze zijn heilig omdat Manjushri, de bodhisatvva van wijsheid en geleerdheid, de heuvel waarop de stoepa staat, aan het optrekken was. Het was de bedoeling dat hij zijn haar kort zou laten, maar hij liet het lang groeien en de hoofdluis groeide. Er wordt gezegd dat de hoofdluizen in deze apen zijn veranderd. Hoewel de site als boeddhistisch wordt beschouwd, wordt de plaats vereerd door zowel boeddhisten als hindoes. Vanaf boven heb je ook een mooi uitzicht over de stad Kathmandu. Het is altijd de moeite waard om daar rond te lopen. Maar je moet daar niets eten want de apen die daar rondlopen zijn hondsbrutaal en grijpen dat uit je handen. Ik kan daar niet langer dan 1 uur blijven want ik moet weer 3 uur teruglopen. Ik heb veel mijn mondmasker op wegens de uitlaatgassen van de talrijke auto's en motors. Ik laat mijn flesje vullen met water bij een waterbron waar vrouwen hun waterflessen voor thuis vullen want ik heb behoorlijk veel dorst gekregen. Om 18.30 uur ben ik weer thuis. Ik kan meteen aan tafel aanschuiven, want Rupa en Keshab hebben diverse gerechten meegenomen naar huis van de overlijdens viering, zodat we dit met de hele familie thuis kunnen opeten. Vorig jaar was ik op dezelfde datum hier, en werd ik ook uitgenodigd om daar te komen eten. 's Avonds krijg ik via de buurtapp het mooie bericht dat mijn buurvrouw zwanger is en in september haar 2de dochter krijgt. Zo staat dood/verdriet en leven/vreugde weer naast elkaar. "Life goes on"

Vrijdag 5 april, Kathmandu, bij Rupa en Keshab , bezoek aan Pashupatinath:

Vandaag zoek ik mijn "vertier" wat dichter bij huis, want het was gisteren toch wel een beetje ver lopen . Ik loop nu naar Pashupatinath. Ik doe er 1,5 uur over. Er staat minder wind waardoor het warmer aanvoelt. Het eerste stuk loop ik dezelfde route als naar het ziekenhuis en het 2de stuk langs het vliegveld en de promenade langs de Bagmati rivier. Ook nu weet ik een sluiproute waardoor ik er gratis binnenkom. De Pashupatinath tempel is één van de belangrijkste Hindoe tempels ter wereld en is de verblijfplaats van de Heer Pashupatinath, een incarnatie van Shiva, de god van de dieren. De gebouwen staan op de lijst van het UNESCO werelderfgoed en liggen langs de heilige Bagmati rivier. Men vermoedt dat de tempel gebouwd is in het jaar 400 en gerestaureerd is in de 17de eeuw. Langs de vervuilde oever van de heilige Bagmati rivier vinden dagelijks de rituele lijkverbrandingen plaats op een reeks crematieplatforms. De as wordt vervolgens in de rivier uitgestrooid. De voeten van de overledenen worden eerst gereinigd in de rivier waarna het lichaam op een houtstapel wordt gelegd en in brand wordt gestoken. De lichamen zijn vaak zichtbaar en dit ritueel is dus niet altijd aangenaam om te zien. De rookpluimen worden soms door de wind over de rivier geblazen, recht in je gezicht. Overal kom je de kleurrijke Saddhus tegen maar bijna allemaal willen ze geld voor een foto, tenzij je een goede zoomlens mee hebt. Maar Saddhus zijn eigenlijk heilige mannen en volgelingen van Shiva, die vooral opvallen door hun bonte kledij, beschilderde lichamen en gezichten en hun opzichtige haartooien. Ik ga er elke jaar, als ik in Kathmandu ben , wel een keer naar Pashupatinath . En elke keer kijk ik mijn ogen uit en word ik er stil van. Dit keer lagen er geen lijken op de ghats (= trappen om naar de rivier af te dalen met plateaus waar dagelijks crematies plaatsvinden) wel rookte nog vele houtstapels. En langs één houtstapel lag een lijk in een oranje doek gewikkeld. De overledene werd naar het plateau gedragen waarna het op de houtstapel gelegd werd. Men liep er drie maal omheen (met de klok mee) waarna normaal de oudste zoon of broer ( kaal geschoren) de stapel aansteekt ter hoogte van de mond. Deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat. Na 1,5 uur daar rond gelopen te hebben verlaat ik deze heilige plaats weer via de officiële in-en uitgang en loop terug naar Pepsi Cola waar mijn gastgezin woont. De poort zit op slot en Rupa is weg , maar ik weet dat de dochter boven studeert en daarom roep ik hard waarna ze de poort voor mij open doet. ' s Avonds verneem ik dat mijn kapper in IJsselstein gesloten is en pas eind mei met een nieuwe eigenaar weer open gaat. Dat is een tegenvaller, waar moet ik dan naar toe ?? Ik zet nog foto's van de stupa van Boudhanath en de Monkey tempel op facebook en ga om 23. 00 uur slapen.

Zaterdag 6 april, Kathmandu, bezoek aan Koteshwor:

Het is 6 april en het zou onze 51 jarige trouwdag zijn geweest als Henk nog had geleefd. Maar ik schreef gisteren al " lifes goes on". Het is ook zaterdag , wat de enigste vrije dag van de week is in Nepal. Het ontbijt is extra laat , namelijk om 10.00 uur, maar er is veel aandacht aan besteedt : met vis, knakworstjes, rijst, aardappel curry en een glas lassie ( milkshake). Voor het eerst zit de hele familie tegelijk aan tafel. De zus van Keshab en haar dochter ontbijten ook mee (de dochter woont al 7 jaar in de VS en is speciaal over gekomen is om haar familie te bezoeken en om nieuwjaar te vieren). Ook de schoonmaakster en haar 2 kinderen krijgen een bord met eten .Tussen de middag loop ik naar Koteshwor: het is 45 min. lopen . Het is opvallend schoon langs de weg. Sinds vorig jaar besteedt de regering hier extra aandacht aan en zie je overal mannen en vrouwen bezig om de troep op en langs de weg op te ruimen. In Koteshwor zijn méér en wat grotere winkels dan in Pepsi Cola. De meesten zijn gewoon open op zaterdag. Ik kijk naar een nieuwe trolley tas, want de rits van mijn huidige koffer sluit af en toe niet goed. Ik loop ook nog eventjes langs de winkel van Manish schoonvader (die nu gerund wordt door zijn neef) . Maar die winkel is jammer genoeg dicht. Rond 15.30 uur loop ik terug. Er volgt een rustig avondje.

Zondag 7 april : Kathmandu, naar de kapper en schoonheidsspecialiste, naar Dhulikhel

Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en ga naar de kapsalon in de buurt, om mijn haar te laten knippen. Ik heb het nooit aangedurfd, maar nu mijn eigen kapper in IJsselstein gestopt is , moet ik daar ook op zoek naar een andere vreemde kapper, dus kan ik net zo goed hier gaan. Ik zoek wat foto's van mijzelf op als model-voorbeeld voor hun. Eerst wordt mijn haar gewassen en daarna geknipt door een jongen. Hij spreekt alleen Nepalees, maar de schoonheidsspecialiste van de zaak vertaalt het in het Engels. Zo komen we er wel uit en het resultaat valt me niet tegen, en het kostte me maar 500 roepies = €3,50. Ik ben helemaal verbaast. Toen ik naar buiten liep realiseerde ik me dat mijn gezicht best een schoonheidsbehandeling kan gebruiken. Daarom ben ik teruggegaan. De schoonheidsspecialiste wou net gaan lunchen , maar ze vindt het niet erg om haar lunch uit te stellen en mij een gezichts behandeling te geven . Eerst krijg ik een gezichtsmassage en daarna behandelt ze mijn gezicht met wel 10 crèmepjes en zalfjes. Vervolgens krijgen ook mijn armen en schouders een beurt. Alles bij elkaar is ze wel 1 uur bezig. Daarna moest mijn haar weer gewassen worden want door het gebruik van al die crèmepjes stond mijn haar alle kanten op. Al met al kostte het me maar 2000 roepies = €14. . Een stuk goedkoper dan in Nederland !! Daarna loop ik naar een naai atelier waar ze de rits van mijn buiktasje maken voor slechts 50 roepies = €0,35. Hij vervangt enkel het lipje en knijp de rits met een tangetje op verschillende plaatsen dicht en daarna ritst hij weer perfect. Rupa vindt mijn haar ook goed zitten. Ze zegt dat er ook kappers zijn die nog goedkoper zijn en slechts 250 roepies = €2 vragen ( zonder het haar te wassen) 's Avonds brengen we Nanu met de auto terug naar haar kamer in Dhulikhel : 30 km ten Z-O van Kathmandu. Ze studeert hier fysiotherapie en morgen begint haar tentamen week.

Maandag 8 april, Kathmandu: herdenking sterfdag Keshab' s vader, bezoek aan Kopan klooster:

Keshab 's vader ( de man van ama) is 20 jaar geleden overleden , en die dag wordt vandaag herdacht in het huis van de oudste zoon ( wanneer de moeder sterft wordt de herdenking gehouden bij de jongste zoon). Keshab en Rupa, zijn al vroeg naar het huis van hun oudste ( schoon) broer gegaan om te koken. Ze verwachten 55 mensen, die ook allemaal blijven eten . Wij gaan pas om 9.30 uur . Iedereen, m.n. familieleden zitten deels op de grond van het dakterras. Een priester is ook aanwezig die elke bezoeker een gele tika geeft op zijn/ haar voorhoofd. Iedereen geeft hem wat geld. Om hem heen staan vele schalen met voedsel die bedoeld zijn voor de overleden vader. Ook wij krijgen te eten : eerst roti met aardappel curry en daarna rijst en diverse groenten. En als dessert rijstpudding van Rupa. De oudste generatie, 3 dames van 84 jaar, zitten op een stoel en de jongeren zitten in lotushouding op de grond. Het is gezellig en iedereen praat met elkaar. Inmiddels ken ik ook het merendeel van de familie. Het is verder een komen en gaan van buren, kennissen e.a. mensen die allemaal blijven eten. Om 11.30 uur ga ik weg want ik wil het Kopan klooster / monasterie bezoeken. Het is ruim 8 km lopen. Een halve km. daarvoor ligt het Kopan nunnery / nonnenklooster. Dit is het grootste Tibetaans Boeddhistische nonnenklooster in Nepal met 400 nonnen. Ik krijg permissie om in dit complex rond te lopen en zie jonge meisjes lopen in lange paarse habijten. Ze studeren hier, maar moeten ook helpen bij de schoonmaak en bij andere klussen. Daarna loop ik de heuvel op naar het Kopan klooster / monasterie. Dit is het oudste Tibetaans - Boeddhistisch klooster van Kathmandu. Eerst werd ik niet toegelaten omdat mijn bermuda te kort was, maar nadat ik hem een paar cm langer had getrokken mocht ik toch naar binnen . Er staat een prachtige tempel en er is ook een mooie tuin met mooie stoepa's. Ook heb je een mooi uitzicht op de stad Kathmandu. Hier kun je ook terecht voor meditatie cursussen. Het is een mooi complex. Op de terugweg bezoek ik een winkeltje met thangka's en koop een klein exemplaar. Rond 17.00 uur ben ik weer terug. Maar de poort zit op slot. Ik bel Rupa op, die nog steeds in het huis van haar zwager is. Zij belt Ramaran op , die in huis is en die komt de poort open maken .'s Avonds gaan we weer eten bij Keshab 's broer. Santi gaat niet mee. Ramaran wil met de motor gaan en ik klim bij hem achterop. In de keuken krijgen we een bord eten. Ik eet alleen groenten : bloemkool, sperziebonen en een soort spinazie, en yoghurt na. Rond 19.30 uur loop ik terug, want Babu en Ramaran zijn al eerder naar huis gegaan. Keshab is naar een bruiloft en komt wat later terug om Rupa en Ama op te halen met de auto. 's Avonds belt Manish me op vanuit Noorwegen

Dinsdag 9 april, Kathmandu, bezoek fysio. van NOH:

Na het ontbijt loop ik in 1 uur en 15 min. naar het Nepalees Orthopedisch ziekenhuis in Jorpati. Ook nu neem ik wat fruit mee. Tegen 12.00 uur kom ik daar aan. Het is leuk om al mijn collega's weer te zien: Ramesh, Alok, Goma, Suray en 2 nieuwe vrouwelijke fysio's . Alleen Dipak komt jammer genoeg niet opdagen (later vernam ik dat hij onverwachts met iemand naar het ziekenhuis moest). Iedereen is nog aan het werk en ik wandel door de oefenzaal en bekijk hun prestaties. Daarna gaan we in de keuken lunchen en met elkaar praten. Het is weer ouderwets gezellig. Inmiddels heeft elke collega 1 of 2 kinderen. Ik kan vandaag al met Ramesh op de motor meerijden naar Bhaktapur want vandaag begint daar het Biska Jatra ( Bisket Jatra) festival. Maar ik heb daar geen rekening mee gehouden. Ik geef er de voorkeur aan om vrijdagmiddag met hem mee te gaan , en dan vrijdagavond en zaterdag (nieuwjaarsdag) het Biska festival mee te maken . En als hij zondag weer naar het orthopedisch ziekenhuis rijdt kan hij me in Thimi afzetten. Ik loop terug ( ondanks dat de jongens aandringen om me met de motor thuis te willen brengen) . Onderweg koop ik bij een auto goedkope mandarijnen voor Rupa ; 1 kg voor slechts 100 roepies ( €0,70) . Het is nu helemaal bewolkt. Rupa is niet thuis. Wel Ama en een schoonzus van Keshab. Als ze thuis komt maakt ze samen met Keshab het avondeten klaar. Ze voelt zich niet lekker. ' s Avonds zet ik nog wat foto's op facebook. Weer een dag voorbij !

Woensdag 10 april, Kathmandu, werken aan website en Pepsi Cola:

Ook vandaag blijf ik in huis en dicht bij huis want ik wil mijn verslagen klaar hebben om ze vòòr of in het weekend op mijn website te plaatsen. Rupa heeft nu echt de griep en Keshab maakt het ontbijt. Hij vindt koken leuk en is er erg handig in . Er staat een hele schaal met fruit op tafel: schijfjes mandarijn, watermeloen en druiven. Verder krijgen we bloemkool, bonen, aardappel curry, rijst en gebakken ei. Ze leren het al om mij geen of slechts een beetje rijst te geven. Het schrijfwerk doe ik op het balkon van mijn kamer, heerlijk in de zon. Ook ga ik 2x 1,5 uur in de omgeving wandelen , want zonder beweging buiten is mijn dag niet compleet. Bij tassenwinkels informeer ik of ze dezelfde trolleytas hebben zoals ik nu heb. Ik laat hierbij een foto zien van de tas. Er is veel prijs en kwaliteit verschil, maar er is niet veel keus want hier zijn de winkeltjes maar klein. Dan krijg ik een berichtje van Ramesh waarin hij schrijft dat ik niet in Bhaktapur bij hem Bisket Jatra kan vieren op 13 april ( nieuwjaarsdag) omdat niemand thuis is. Dat is een tegenvaller, want ik had me er zo op verheugd om van dichtbij Biskek Jatra te vieren samen met de Newari bevolking in Bhaktapur. Gelukkig biedt Keshab aan om met het hele gezin zaterdag naar Bhaktapur te gaan met de auto om Bisket Jatra te vieren en zondag naar Thimi, waar Sindur Jatra wordt gevierd. Zo zal ik Bisket toch kunnen meemaken. Ik zal wat uitleggen wat deze feesten inhouden :

Bisket Jatra in Bhaktapur:

Wordt gevierd aan het begin van het Nepalese nieuwjaar en verwelkomt het lente-seizoen. Het festival duurt 8 nachten en 9 dagen en begint 4 dagen voor het Nepalese nieuwjaar. Op de laatste dag van het jaar worden houten palen op 2 verschillende plekken in Bhaktapur gehesen. Een ervan wordt de dag erna neergehaald, en de ander op de laatste dag van het festival. Ook worden drie verdiepingen tellende strijdwagens in pagodestijl van de godheid Bhairavnath en Bhadrakali door de straten getrokken. Ook vindt er touwtrekken ( Bhadrakali) plaats tussen de thane-en kone gemeenschappen. En er is ook een tongpiercings ceremonie van bode. Kinderen bieden snoep, fruit en cadeautjes aan hun moeder aan om respect te tonen. Helaas vallen er ook elke jaar gewonden en doden omdat mensen onder voet worden gelopen.

Sindur Jatra in Thimi;

Het wordt ook wel Vermilion Powder Festival genoemd omdat de gezichten van alle mensen bedekt zijn met oranje kleurstof. Het festival wordt hier 3 dagen gevierd. Op de 2de dag van het nieuwe jaar vindt het festival plaats in het Balkumari tempelgebied. En op de 3de dag brengen mensen strijdwagens (32) met afbeeldingen van verschillende goden vroeg in de ochtend naar de Balkumari tempel. Deze strijdwagens worden op de schouders gedragen en paraderen door de straten terwijl sindur (oranje poeder) naar hen wordt geslingerd. De mensen dansen eromheen.

Donderdag 11 april , Kathmandu, bezoek aan Thamel en Patan Durbar square:

Er is een nieuwe vrouwelijke logee gearriveerd in mijn Guesthouse. Ze is vannacht om 1.30 uur aangekomen en opgehaald vanaf de luchthaven door Keshab. Ze komt uit Polen. Ik heb besloten om naar Thamel te gaan, 10 km hier vandaan. Ik kan met Keshab meerijden , samen met Babu en Santi , die ook daar in de buurt moeten zijn. Thamel staat bekend als een bruisend toeristisch stadsdeel en het belangrijkste uitgangsgebied van de stad en als een commerciële wijk. Ik loop door de vele smalle steegjes van Thamel met een verscheidenheid aan kleine winkels, m.n. voor trekking - en wandel uitrusting, souvenirs, kasjmier sjaals en truien, reisbureaus en wisselkantoren. Ik koop een klein souvenirtje nl. een zwart stenen bordje met erop geschreven " namaste", dit is de Nepalese begroeting en betekent " hallo, maar letterlijk betekent het " ik groet de god in je ". Daarna loop ik in 1,5 uur naar het Durbar square in Patan. Soms vallen er wat druppels uit de hemel , maar het is weer droog als ik het Durbar square bereik. Mijn entree ticket is nog geldig, maar er wordt nu minder gecontroleerd. Ik kom in gesprek met een Nepalese gids. Hij vraagt aan mij waar ik vandaan kom. Ik zeg Nederland. Hij reageert met " het land met de vele bergen " , ik kijk hem verbaast aan, . Hij wil de mensen daarmee aan het lachen krijgen. Met " hoge bergen" bedoelt hij de vele lange mensen die in Nederland wonen, i.t.t. Nepal waar de mensen een stuk kleiner zijn. Vervolgens loop ik in 1uur en 15 min. terug naar Pepsi Cola. Om 16.00 uur begint het harder te regenen en te onweren. Gelukkig heb ik een paraplu bij me, maar geen jas. Als ik thuis kom blijkt er weer een "power cut = een stroomstoring te zijn, waardoor het donker is en het internet eruit ligt. Gelukkig is het na 1-2 uur voorbij.

Vrijdag 12 april ; Kathmandu, website afmaken en voorbereiden trekking:

Vanochtend ben ik aan de diarree. Ik heb gisteren waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, maar ik weet niet wat. Gelukkig heb ik geen buikpijn. Vandaag maak ik wat verslagen voor de website. Vervolgens ga ik een cadeau kopen voor Manish zus en zwager die mij ,ter ere van hun huwelijk op 4 maart, uitgenodigd hebben voor een etentje a.s. zondagavond. Ook heb ik nog wat toiletspullen nodig en ik moet geld gaan pinnen. 's Avonds begin ik alvast met het inpakken van mijn rugtas voor de trekking want ik verwacht dat ik daar weinig tijd meer voor zal hebben de 2 komende dagen

Zaterdag 13 april, nieuwjaarsdag, Bisket Jatra festival in Bhaktapur en Sindur Jatra festival inThimi:

's Ochtens rijden we (met de leden van mijn gastgezin) eerst naar Thimi waar we Ama afzetten en wat eten. Daarna rijden we met de auto door naar Bhaktapur. Het is erg druk op de weg want iedereen wil het Bisket Jatra festival meemaken in Bhaktapur. Het grote spektakel begint echter pas vanavond, maar nu kunnen we de voorbereidingen zien. We moeten de auto buiten de stad Bhaktapur parkeren en naar het Durbar Square lopen (Bhaktapur heeft ook een Durbar square) . Ik, als buitenlander, moet 1800 roepies entree geld betalen, de Nepalezen niets. Ik kan het ticket laten verlengen , maar dat heeft toch geen zin, want volgende week ga ik de trekking maken en daarna heb ik nog maar 2 dagen voordat ik naar huis ga. We bekijken de prachtige tempels op het Durbar square en maken foto's en video's. Daarna lopen we door naar de plaats waar de drieverdiepingen tellende strijdwagen( raths) in pagodestijl van de godheid Bhairava en Bhadrakali staat. Vele mensen offeren daar wat geld en krijgen daarvoor een " heilige takje". Deze strijdwagen wordt vanavond door de straten getrokken. Op dat plein staat ook de grote houtenpaal die vanavond door veel mensen, van verschillende wijken van Bhaktapur, via 4 of 5 touwen omver wordt getrokken. De richting waar hij naar toe valt voorspeld niet veel goeds voor het komende jaar. We eten daar nog de wereld beroemde Bhaktapurse yoghurt die in aardenwerk potjes wordt verkocht. Daarna rijden we weer terug naar Thimi waar we om 17.00 uur moeten zijn. We eten daar met de hele familie dal bhat. Daarna volg ik en 2 neven de stoet waarin ook de versierde tempeltjes / strijdwagens meegedragen worden en muziekbandjes spelen. Iedereen strooit met oranje poeder en men wrijft elkaar ook in met oranje poeder. Ook ik word niet gespaard. Mijn gezicht is oranje en mijn witte broek en T shirt ook (oude , veel te grote kleren van Rupa) .Een hele mensen massa is op de been, deels als toeschouwer en deels meelopend met de stoet. Vanavond worden er maar 5 tempeltjes/rats meegedragen , maar morgen 21 of 32 ( het precieze aantal weet ik niet). Zij volgen een bepaald parcours langs de grote tempels in Thimi. Ik volg angstvallig die 2 neven want ik wil niet verdwalen. Rond 22.00 uur rijden we weer terug naar huis. Ik neem meteen een douche want ik wil niet dat het hele huis oranje kleurt en ook niet mijn bedlakens. Het was een bijzondere dag met een voor mij een heel bijzonder festival. Morgen zal ik het weer mee mogen maken.

Zondag 14 april, Het Sindur Jatra festival in Thimi:

Om 8.15 uur rijden wij, Keshap's zus, Nanu en ik met auto naar Thimi. We worden afgezet bij de grote weg en lopen het laatste stuk naar het huis van de broer van Ama bij de Balkumari tempel waar vandaag het Jatra festival zich afspeelt. Ik loop eerst over het plein en maak foto's van dichtbij. Iedereen is al bestoven met oranje poeder of krijg nog de volgende lading. Het plein en de straten zijn nog oranje gekleurd van gisteren avond. Het wordt steeds drukker op het plein. Mensen wensen me "happy new year "of zeggen "Namaste" en denken " een buitenlander in ons midden" !! Er staan al 5 tempeltjes/strijdwagens op een verhoging op het plein en de anderen , nog 15 -25 strijdwagens komen erna 9 uur bij. Ook staan al kleine muziekbandjes te spelen. Op een gegeven moment wordt het zo druk dat ik besluit naar het huis te gaan waar de familie van Keshab woont en daar vanaf het balkon te gaan kijken. Om 9.00 uur begint het spektakel. Een voor een worden de tempeltjes over het plein gedragen, met een tussenpauze van 10 min . Deze kleine tempeltjes zijn bedekt met bladgoud en met slingers en bloemenkransen. Ze zijn bevestigd op 2 bamboe palen. Zo' n 20 mannen dragen deze palen op hun schouders, 10 rechts en 10 links. Het is een zware job, te zien aan hun verbeten oranje gezichten. Sommigen hebben hun ogen gesloten of vallen bijna om van vermoeidheid of van de alcohol. Het sturen van die tempeltjes rondom de andere tempels op het plein valt niet mee en de dragers raken diverse keren bekneld tussen hun bamboe stokken en de grotere tempels op het plein. In het midden loopt een man die een soort parasol continu rond laat draaien. Na een paar ronden op dit plein lopen ze ook nog naar andere grote tempels in Thimi en komen telkens weer terug bij de Balkumari hoofdtempel. Hun looptempo wordt flink opgevoerd o.i.v. de muziek bandjes. De jongens van de bandjes zijn het meest enthousiast. Ze slaan op hun bekkens en trommels alsof hun leven ervan af hangt en ze dwepen elkaar flink op. Er lopen ook mensen mee met brandende fakkels en met de Nepalese vlag. Heel veel mensen hebben zakken oranje poeder gekocht en begroeten iedereen door een een lading poeder over hun uit te strooien en hun gezicht mee in te smeren. Inwoners komen met borden voedsel naar de Balkumari tempel om deze te offeren aan de goden. Om 10.30 uur denk ik dat het afgelopen is, maar steeds weer komen gedragen tempeltjes en muziekbandjes het plein op. Het aantal toeschouwers neem wel af en maak plaats voor dansende jongelui. . Maar het gaat door tot 12.00 uur. Daarna komt Keshab ons met de auto ophalen. Hij moet helemaal voor de deur van zijn familie rijden omdat Ama niet goed kan lopen. Dit viel niet mee want de straten naar het centrale plein en het plein waren nog vol met oranje mensen. Keshab, Rupa en Ama en Nanu gaan eten bij zijn oudste broer. Ik ga naar huis want ik wil me douchen, mijn website afmaken, foto's op facebook zetten en met de taxi naar Manish ouders gaan. Vanavond mag ik daar genieten van een etentje ter ere van het huwelijk van Manish zus en zwager. Vannacht blijf ik ook bij hun slapen want morgenochtend neem ik, dicht bij hun huis , een microbus om 6 uur 's ochtends naar Pokhara waar mijn 5 daagse trekking begint.

Dit waren weer mijn belevenissen in Nepal tot 14 april.

Maandag 15 april ga ik naar Pokhara waar ik de 5 daagse Mardi Himal trekking ga lopen . Daarna blijven er nog maar 2 volle dagen over in Kathmandu. En op 25 april vlieg ik om 9.00 uur naar huis , waar ik om 20.00 uur ' s avonds hoop te landen op Schiphol. Maar als het lukt ontvangen jullie nog een 2de verslag uit Nepal waarin ik de trekking zal beschrijven.

Groetjes van Francine

.