Ecuador , deel 1, van 18 dec. t/m 3 jan.2024

Hallo allemaal,

In dit verslag beschrijf ik de 1ste helft van mijn belevenissen in Ecuador. Toch een heel ander land dan Colombia. Het was leuk om de kerstdagen te vieren met mijn ex--gastgezin. Ook ben ik hier lekker actief geweest. De temperaturen waren meestal wel lager dan in Colombia en ook regent het m.n. 's middags meer omdat ik hier in het regenseizoen zit. Lees zelf maar wat ik gedaan en beleeft heb.

Maandag 18 en dinsdag 19 december: van Cali ( Colombia) naar Ecuador: Otavalo

Nadat ik mijn 1ste verslag op mijn website had gezet( kostte me meer tijd omdat ik het in tweeën moest splitsen) begeleidt Christian (medewerker van mijn hostel) me om 20.30 uur naar de terminal. (het is 's avonds in die buurt onveilig). Het was wel lachen want Christian nam ook zijn fiets mee en zette mijn koffer op de stang van zijn fiets en toen we bij de terminal aankwamen sjouwde hij zijn fiets met mijn koffer erop de trappen op. Ik was van plan in het restaurant in de busterminal te gaan eten maar de keuken ging dicht. Toen heb ik maar een paar empanadas gekocht in een broodjeszaak. Ook nu vertrok de bus al 45 min. te laat nl. om 22.45 uur. (Niets gaat hier op tijd). Het was een lange bustocht van bijna 11 uur, doch nu zonder files. Ik probeer te slapen wat soms ook wel lukt, maar de bus maakt veel lawaai en mijn nek ging pijn doen van de ongemakkelijke houding. De wifi/internet in de bus werkt erg traag waardoor het me veel tijd en moeite kost om de kaarten van Ecuador op Maps.Me te downloaden. Zowel Elena Miranda ( Spaanse docent) als Esthela ( gastgezin) beiden uit Ecuador, appen me al wanneer ik kom. Uiteindelijk arriveert de bus om 9.30 uur in Ipialis (Colombiaanse grens). Daar staat een minibusje klaar die me naar de migratie brengt. Daar lopen veel mensen rond die geld willen wisselen en daar heb ik ook gebruik van gemaakt en kreeg meer dollars voor mijn Colombiaanse peso's dan ik had uitgerekend. Ook kon ik daar meteen een nieuwe Ecuadoraanse simkaart kopen voor mijn telefoon. (30 dagen voor $10).Vervolgens moest ik een eind lopen naar de Colombiaanse migratie om me uit te schrijven en vervolgens weer terug lopen om bij de Ecuadoraanse migratie een nieuw stempel in mijn paspoort te laten zetten. En daarna kan ik weer in een ander minibusje plaats nemen die me naar de busterminal van Tulcan (Ecuadoraanse grens) brengt , waar ik de bus neem naar Otavalo. (Ecuador).Het is allemaal erg complex en omslachtig, maar dank zij het feit dat ik al wat ervaring heb en me aardig met de Spaanse taal kan redden en veel mensen naar me toe komen om me te helpen of iets willen verkopen kom ik er wel uit. Voordat deze bus vertrekt zijn er al 5 venters binnen geweest om wat te verkopen variërend van flesjes water, snoep, chips, etc. (en dit gebeurd bij elke stop).Dan komt er weer politie in de bus ter controle, dan staat de bus weer om onverklaarbare reden stil. En als hij dan rijdt, rijdt hij veel te hard. Dit is echt Zuid Amerikaans , maar de mensen zijn aardig en behulpzaam. In de bus hangt een TV scherm waarop een film getoond wordt met veel lawaai, schieten en geweld. Aan de traditionele kleding van de mensen zie je al dat je in Ecuador bent. We passeren een mooi glooiend landschap, maar ook hoge bergen en diepe dalen. Het is moeilijk om er een foto van te maken want de weg slingert behoorlijk. De afstand van Tulcan naar Otavalo is ongeveer 200 km. Het transport met taxi, bus en minibus is zowel in Colombia als in Ecuador erg goedkoop. Zo betaal ik voor deze rit naar Otavalo maar $4,50. Rond 15.00 uur stap ik uit aan de rand van Otavalo op de Pan Americana. Daar bel ik een Uber taxi om me naar mijn hostel te brengen , maar ook nu kunnen ze geen chauffeur vinden. Toen heb ik maar weer een gele taxi aangehouden . Het kostte me $2 (is goedkoper dan ik voor een Uber taxi zou moeten betalen).Ik sta eerst voor de verkeerde deur van het hostel Aylluwasi. Gelukkig attendeerde een overbuurman me dat ik een paar deuren verderop moest zijn. Ik druk op de bel en de eigenaar Alberto doet open. Ik kom dan binnen via een grote en gezellig ingerichte ruimte met een zitje en eetkamertafel en stoelen en een open keuken. En zelf heb ik een enorm grote en mooi ingerichte kamer met 3 bedden en een eigen douche en w.c. Er verblijf op dat moment ook een meisje uit de VS die ook zo'n grote kamer heeft. Ik betaal de eigenaar en hij legt me alles uit. Daarna loop ik in 7 min. naar de Plaza de Ponchos en tref daar Esthela en haar man Alejandro ( ex gastgezin)aan bij hun kraam op dezelfde plek als destijds. Ze herkennen mij meteen en zijn zeer verrast. Ze willen dat ik met hun mee naar hun huis ga maar dat lijkt mij geen goed idee want ik ben te moe van al die busreizen . Ik spreek af dat ik morgen aan het eind van de middag naar de markt kom en dan samen naar hun huis ga en daar blijf slapen en dan ga ik donderdagochtend van hun uit met de bus naar Ibarra naar Elena Miranda ( ex lerares Spaans). Daarna loop ik nog over de markt en zie een stoet verklede en dansende mensen langs komen, het lijkt wel carnaval. Erg leuk en vrolijk. Daarna ga ik nog wat boodschappen halen en ga daarna terug naar het hostel Ik heb een vermoeiende reis achter de rug en dat voel ik nu best.

Woensdag 20 december: Otavalo: PARQUE CONDOR en naar CASCADE DE PEGUCHE

Vandaag wil ik naar de PARQUE CONDOR en naar CASCADE DE PEGUCHE. Volgens Google maps is het korter om eerst naar het condor park te lopen en daarna naar de waterval. Het is 3,5 km lopen. Maar halverwege zijn ze een nieuwe weg aan het aanleggen waardoor ik niet verder kan, omdat ik anders weg zou zakken in de modder. Maar ik mag van de werklui op de laadklep van een shovel staan die me naar de overkant brengt. Lachen !! Maar op die route word ik tot 2x gewaarschuwd door buurtbewoners dat het een gevaarlijke weg is door het bos omdat daar rovers zouden zitten. Toen ben ik maar rechtsomkeer gegaan en naar de CASCADE de PEGUCHE gelopen . Bij die waterval ben ik destijds ook geweest, maar desondanks was het de moeite waard. Het ligt in een mooi park met verschillende wandelroutes. Daar zag ik ook een plattegrond hangen met de mogelijkheid om via dit park naar de PARQUE CONDOR te lopen. En het is me gelukt om daar te komen via kleine en grote paadjes. Het is een mooie route met prachtig uitzicht op de omliggende bergen. In dat park zitten grote condors in hokken en vliegen gecontroleerd in de vallei. Daar spreek ik ook de Nederlandse directeur die dit park al jaren beheerd. Erg leuk ! Via een andere route loop ik terug naar Otavalo met het doel om het monument van Maria in de grot te bezoeken. Maar als ik daar in de buurt ben herken ik dat gebied omdat ik daar vroeger heb gewerkt in het GEZONDHEIDS CENTRUM JAMBI HUASI, wat een alternatief medisch centrum is. In de deuropening staat Darwin, de receptionist. Hij herkent me zelfs.! We wisselen herinneringen uit en ik spreek binnen nog andere mensen die daar werken. Señora Juanita is helaas met pensioen , maar haar job is overgenomen door een andere mevrouw. Ook zij diagnosticeert en behandelt kinderen en volwassenen met levende kaviaas en eieren. Het was leuk om daar weer rond te lopen. Daarna ga ik terug naar mijn hostel waar ik nog wat foto's op mijn website zet, wat de nodige problemen oplevert .Om 17.30 uur heb ik afgesproken op de Plaza del ponchos met mijn vroegere gastgezin. Inmiddels is het gaan regenen en hebben zij hun kraam met sieraden opgeruimd. We nemen een taxi naar hun huis in Iluman ( noordzijde van Otavalo). Daar tref ik ook hun kinderen aan, die net zo enthousiast zijn als hun ouders om me weer te zien. Inmiddels zijn het volwassen kinderen geworden, maar ze herkennen me nog wel. Ze doen van alles om het me naar mijn zin te maken . Natalie, de oudste dochter is begin 2023 getrouwd en heeft nu een baby van 2 maanden. Zij was niet thuis, maar ik heb wel de trouwfilm gezien . Esthela heeft een grote kip uit de "campo" gekocht en daar soep van getrokken . Daarnaast bestaat de maaltijd uit gekookte aardappelen en geroosterd mais en kip. Uiteindelijk heb ik besloten om wat langer in Otavalo te blijven zodat ik zondag 24 december kerst kan vieren met mijn oude gastgezin. Hiervoor moest ik 2 dagen het hostel in Quito annuleren. Doch het viel echter niet mee om mijn hostel in Quito telefonisch te bereiken. Ik heb 5 verschillende nummers gebeld en uiteindelijk bij het 6de nummer kreeg ik verbinding en kon ik 2 dagen annuleren en 1 nacht laten staan in Quito. Ik krijg bij mijn ex gastgezin een mooie kamer met een 2 pp bed en badkamer ( doch helaas stinkt de afvoer).Zij hebben 7 kamers die zij kunnen verhuren maar dóór en ná Covid zijn de regels door de regering aangescherpt waardoor ze nu eerst aan een aantal voorwaarden moeten voldoen om ze weer te kunnen verhuren. Dit is wel een strop voor hun.

Donderdag 21 december: Otavalo en Ibarra

Vanochtend is alleen Esthela nog thuis, de anderen zijn naar de Plaza del Ponchos gegaan. Ik krijg een bijzonder goed en uitgebreid ontbijt bestaande uit een bord met fruit : (aardbeien , bananen en papaja) daarbij gebakken brood gevuld met kaas en een grote omelet. Om 9.30 uur neem ik ,voor hun huis, de bus naar Ibarra. De bus doet er 45 min. over en kost maar 50 centavos (nog geen 50 cent). Nadat ik ben uitgestapt kijk ik rond en dan komt een jongen naar mij toe of ik Francisca ben. Dit blijkt de 14 jarige zoon ( Franklin / Zahir) van Elena te zijn en direct daarna zie ik Elena. Ze is weinig veranderd. Ze laat het aan mij over of we met de bus of lopend naar haar huis gaan. Uiteindelijk gaan we lopen en doen er 45 min. over. Het is in Ibarra warmer en zonniger dan in Otavalo omdat het lager ligt. Het regent er ook minder en het is ook goedkoper dan Otavalo. Zij betalen voor hun appartement met 3 slaapkamers maar $100. We praten heel wat af, allemaal in het Spaans. Elena is mijn Spaanse lerares van meer dan 10 jaar geleden geweest en ze spreekt heel duidelijk en langzaam. Ze heeft ook nog een dochter van 21 jaar ( Francisca / Anahi) die voor ons de warme lunch heeft klaargemaakt : rijst, bruine bonen, varkensfilet, avocado. Elena heeft momenteel geen werk. Er is geen werk te vinden. Ze wil graag naar de VS maar krijgt hiervoor geen visum. Haar broer Francisco zit nu wel al 4 jaar in Ohio met zijn gezin. Hij werkt in een honden- en kattenvoerfabriek. Via een video gesprek op de laptop kan ik nog met hem spreken. Ik heb hem jaren geleden ook gesproken en toen beiden uitgenodigd in Nederland, maar doordat ze toen geen geld hadden kon de reis niet doorgaan. Elena polst ook bij mij of er geen mogelijkheid bestaat om in Nederland een baan te krijgen en te emigreren, maar ik zie helaas geen mogelijkheid. Om 15.00 uur stap ik op. Ook nu gaan Elena en ik lopend naar de terminal. Daar informeren we naar de rechtstreekse bus naar de Cotopaxi vulkaan ( richting Latacunga) waar ik zaterdag naar toe wil gaan. Daar blijkt dat alleen Cita Express daar via een rechtstreekse verbinding naar toe gaat . Als kerstcadeau laat ik haar gebak uitzoeken voor kerstmis. Rond 16.30 uur kom ik aan bij de terminal van Otavalo. Ik informeer daar meteen naar de bus naar Cotopaxi waar ik morgen / vrijdag naar toe wil gaan. Daarna loop ik door naar het kantoor van de Cita express. Ik was van plan om pas zaterdag daar naar toe te gaan , maar ik kon pas 1 dag vóóraf een ticket kopen, toen heb ik mijn planning maar omgegooid en besloten om voor morgen/ vrijdag een ticket te kopen voor $5,75 naar Cotopaxi vulkaan. Ik had niet verwacht dat het een busreis van 4 uur zou zijn. Daarom neem ik maar de vroege bus van 8.30 uur.. Daarna loop ik nog naar de plaza del ponchos waar Esthela en Moroni (zoon) aan het opruimen zijn en vervolgens terug naar mijn hostel. Het was weer een bijzondere dag waarop ik veel Spaans gesproken heb.

Vrijdag : 22 december: Otavalo en laguna Cuicocha

Ik ben van plan om vandaag naar de Cotopaxi vulkaan te gaan . Ik sta daarom om 6.30 uur op. Doe mijn oefeningen , ga me douchen en ga ontbijten . Even over 8.00 uur loop ik naar het kantoor van busmaatschappij CITA EXPRESS. Om 8.30 uur zou de bus uit Ibarra daar aankomen, maar uiteindelijk arriveert hij pas om 9.00 uur. Dit is voor mij te laat , want als de busreis 4 uur duurt, dan heb ik maar 1 uur de tijd om de Cotopaxi vulkaan te beklimmen, doch daar heb je minstens 4 uur voor nodig. Gelukkig was er iemand die mijn ticket wilde overnemen en ik krijg van hem $5,75.terug. Dus ik wijzig mijn oorspronkelijke plan en ga naar laguna Cuicocha. Daarna loop ik naar de busterminal en neem daar de bus naar Quiroga ( via Cotacachi). Hij doet 20 min. over een afstand van 18 km en kost maar 35 ct. In Quiroga neem ik een gele taxi voor $5 ( 12 km) naar de Laguna Cuicocha. Dit is een kratermeer waar een paar eilanden in liggen. Om 10.15 uur begin ik mijn hike rondom het meer. De afstand is 12 km . Het is een mooie maar pittige wandeling. Vooral de 1ste helft is het flink klimmen , maar de uitzichten op het blauwe meer en de eilanden zijn prachtig en verandert telkens qua uitzicht. Op de 1ste helft zie ik nog een paar andere wandelaars maar op de 2de helft kom ik niemand meer tegen . Ik luister onderweg naar muziek op de radio waarbij ik in kerststemming kom Overal staan bloemen. De 2de helft is voor 3/4 deel afdalend en toch nog voor 1/4 deel klimmend en verloopt deels door weilanden en bos. Ik doe er 5 uur en 15 min over. Het is half bewolkt en een beetje zonnig. Ik had verwacht dat ik het sneller zou doen. Rond 15.30 uur neem ik een camineta terug naar Quiroga. Daar word ik weer afgezet op het plein ,waar ik weer de groene bus naar Otavalo neem. Rond 16.30 uur ben ik weer in Otavalo. Daar loop ik naar de pin automaat van banco Austria. Maps, me stuurt me naar de verkeerde plaats. Hiervoor moest ik ontzettend veel trappen lopen. Dit viel tegen na een hike van 5,5 uur. Toen ik zelf niet meer uitkwam heb ik onderweg gevraagd en uiteindelijk de bank en de ATM gevonden. Hier moest je de creditcard horizontaal erin stoppen, wat ik nog nooit eerder ben tegengekomen. ' s Avonds krijg ik nog telefoon vanuit Nepal en een appje uit Zwolle dat mijn zwager Wim zijn heup heeft gebroken. Ik overweeg nog om morgen / zaterdag naar de Cotopaxi vulkaan te gaan en dan de bus van 6.30 uur te nemen. Ik kan dan mijn bagage opslaan in mijn hostel want morgen om 11.00 uur moet ik uitchecken. Maar ik zie het toch niet zitten om 2x4 uur in de bus te zitten. Ik laat het maar op mij afkomen. Morgen zien we wel weer verder.

Zaterdag 23 december: Otavalo

Inmiddels heb ik besloten om naar de plaza del ponchos te lopen en te vragen aan mijn ex gastgezin of iemand thuis is in Iluman zodat ik meteen bij het uitchecken bij mijn hostel, met de taxi naar hun huis kan gaan, zodat ik mijn bagage niet op hoef te slaan in het hostel. Inmiddels is het buiten gaan regenen en denk " ik heb een goede beslissing genomen om niet naar de vulkaan te gaan". Ik ga op mijn gemak ontbijten en pak mij koffer en rugzak in en loop snel naar de plaza del Ponchos. Daar zijn alleen de gastgezin kinderen: Anchi en Yarina en Moroni. Hun ouders zijn naar Quito gegaan voor werk . Dit was een verrassing voor mij . Maar uiteindelijk gaat Moroni met me mee naar mijn hostel en nemen we daar een taxi naar Iluman. Het valt niet mee om een taxi te krijgen want het regent nog steeds en het is overal druk, omdat iedereen z'n kerstinkopen doet. Ik moet $4 betalen voor de taxi. Moroni sleept mijn koffer en rugzak naar boven. Ik krijg van hem een sleutel van de voordeur zodat ik vrij ben om naar buiten te gaan. Hij gaat zelf weer terug naar de plaza del ponchos en ik vermaak me met wandelen in de omgeving, lezen en schrijven en appen. Ik koop nog iets lekkers voor de kerstdagen. De kinderen maken 's avonds nog een maaltijd met mais en kaas klaar. De ouders komen pas 's nachts om 12.00 uur thuis.

Zondag 24 december: Otavalo: kerstavond met kerk en kerstdiner

Ik sta op met veel pijn rechts hoog cervicaal. Ik dacht eerder dat de oorzaak lag in te weinig drinken, maar nu denk ik dat het komt door een blokkade hoog cervicaal. Ik masseer een doe oefeningen en dan verdwijnt de ergste pijn. Daarna doe ik mijn grondoefeningen en ga me douchen en krijg weer een lekker ontbijt voorgeschoteld. 24 december is in Ecuador de belangrijkste kerstdag i.t.t. 25 december, en ze kennen geen 2de kerstdag. Om 11.45 uur lopen we naar de kerk van de heilige Jezus Christus.. Zelfs de priester verwelkomt mij . De kerk zit vol met indigenos met zwarte vlechten en ook veel kinderen. Iedereen kent iedereen. Moroni helpt mee met het uitdelen van stukjes brood en bekertjes water. Na de dienst krijgen we allemaal een grote zak snoep, een plastic zakje met limonade en een box met eten . Die box met eten was voor mijn gastgezin ook nieuw, maar snoep krijgen ze altijd met kerstmis. Daarna lopen we naar huis en eten onze box met eten op ( frites, rijst, kip). Het smaakt goed. Omdat we vanavond uitgenodigd zijn bij een neef van Alejandro om kerstavond door te brengen , is het leuk als ik ook gekleed ben in traditionele Ecuadoraanse kledij. Dus ik pas een witte blouse met kant en borduurwerk, lange winkelrok en diverse ceinturen. Om mijn beide polsen krijg ik brede oranje armbanden en een grote ketting om mijn hals. Iedereen reageert enthousiast als ik me vertoon. Rond 16.00 uur proberen we een bus te pakken naar Otavalo, maar we moeten lang wachten voordat er een komt omdat het 24 december kerstavond is en er weinig bussen rijden. Bij een supermarkt kopen we nog wijn, Amstel bier en eieren voor de gastheer en gastvrouw .Hij is ingenieur en installeert zonnepanelen. Hij heeft en prachtig huis met veel kamers die hij kan verhuren. Het is erg gezellig. Ook alle kinderen van mijn ex gastgezin en hun kinderen zijn aanwezig. We praten met elkaar, doen spelletjes en kijken naar filmpjes die zijn gemaakt in Europa en Amerika van mensen (verkopers en musici) uit Otavalo, zelfs vanuit Hoog Catharijne. Rond 21.00 uur gaan we aan tafel. Op tafel staan grote schalen met varkens vlees en kalkoen, zoete aardappels en groenten ( sperziebonen, worteltjes, broccoli.) en sausjes. Er wordt zelfs rode wijn geschonken. Het smaakte verrukkelijk .Na opgeruimd en afgewassen te hebben , gaan we weer in de voorkamer zitten. Er worden spelletjes gedaan met dobbelstenen. Wie gewonnen heeft moet een act doen zoals een lied zingen of een dansje uitvoeren. Er wordt veel gelachen . Snoep en koekjes staan op tafel en iedereen graait lekker in de bak ondanks dat ze veel gegeten hebben. We eindigen de avond rond 12.00 uur 's nachts met een stoelendans. Dan krijgen we van de neef nog een zak snoep mee. Hij brengt ons dan met zijn grote auto naar huis. Het was weer een bijzondere kerstdag .

Maandag 25 december: van Otavalo naar Quito

Gelukkig is de pijn hoog cervicaal zo goed als verdwenen. Maar het douche water is koud. Ik pak weer mijn koffer in want na het ontbijt ga ik mijn gastgezin weer verlaten en vertrek met de bus naar Quito. Alejandro is om 6.00 uur vanochtend al naar Quito gegaan om op Plazo Francisco nog wat sieraden te verkopen ( net zoals afgelopen zaterdag). De rest van de familie neemt een rustdag en gaan niet naar de Plaza del Ponchos. Na het ontbijt brengt Esthela me naar de bus die stopt op de Pan Americana. Ik heb de bus om 10.30 uur. Hij kost maar $3 en de reis duurt ruim 1,5 uur. Ook nu is de natuur erg mooi en komen de nodige venters in de bus met snoep, chips, yoghurt etc. Rond 12.00 uur komen we aan op terminal Carcelen ( noord) in Quito. Ik loop naar de uitgang en bel daar een Uber taxi. Maar ook nu krijg ik telkens de melding : "we zijn een chauffeur aan het zoeken en we hebben nog geen chauffeur gevonden". Uiteindelijk stap ik in een gele taxi met een meter. Deze blijkt nog goedkoper te zijn dan een Uber taxi. Voor een afstand van 18 km betaal ik $8,50 ( en voor Uber zou ik $9,17 betalen ) Rond 13.00 uur kom ik aan bij mijn hostal Yumbo Imperial. Het hostel ligt midden in het historisch centrum van Quito waar vele toeristen lopen. Ik betaal hier slecht $6 per nacht en hoef niets extra te betalen voor mijn annulering. Mijn kamer bevindt zich op de 4de verdieping die te bereiken is met 4 trappen. Gelukkig sjouwt de receptionist mijn koffer naar boven. Het is maar een kleine kamer met een 2 persoons bed, een kleine douche en w.c. en een oud tv toestel. Er zit wel een raam in wat open kan. Dan lees ik mijn e-mails en zie dat Uber mij een rekening van $9,17 heeft gestuurd voor de rit die ik niet gehad heb. Ik heb me toen meteen verdiept in hoe ik deze rekening te niet kan doen (want dat is me, vorig jaar, ook gelukt in Panama stad). En ook nu met succes , en dat wordt nog eens bevestigd door een email van Uber. Daarna ga ik het historisch centrum van Quito bekijken zoals :de plaza Francisco , Plaza Santa Domingo, Plaza de la Independencia met de kathedraal en het Presidentieel paleis. Maar ik heb ook veel tijd gestoken in het kopen van integraal / bruinbrood wat praktisch bij geen enkele bakker of supermarkt te krijgen is. Daarna loop ik naar het Estacion Marin Centraal , waar de bus naar de terminal la Ofelia , morgen vertrekt naar Mindo. Deze bus kost maar $0,35 terwijl ik voor een taxi ruim $8 moet betalen. Overal waar ik loop is het erg druk. Het is duidelijk dat zowel de Ecuadorianen als de vakantiegangers deze vrije kerstdag gebruiken om de stad in te gaan, want alle winkels zijn gewoon open. Ik ben extra op mijn hoeden want in het verleden ben ik hier in Quito beroofd. Rond 17.30 uur begint het licht te regenen en loop ik terug naar mijn hostel. De keuken is erg klein en heeft slechts weinig keuken gerei. Daarna doe ik nog een lesje Spaans en ga op tijd naar bed.

Dinsdag 26 dec. Van Quito naar Mindo:

Om 9.00 uur loop ik met mijn bagage naar de bus op het Estacion Marin Centraal. Het valt niet mee om mijn trolleytas de helling op te trekken. Hier is de 2de kerstdag een gewone werkdag, maar de scholen zijn wel gesloten tot 2 januari. De bus doet er 45 min. over om terminal Ofelia te bereiken (18 km) Alle busterminals liggen buiten Quito , wat best lastig is. Vervolgens moet ik bij de terminal een stukje lopen naar de plek waar de bus naar Mindo vertrekt. Ik ben er al om 10.15 uur terwijl de bus naar MINDO om 11.00 uur vertrekt. Verschillende mensen die aan de late kant waren moesten staan. We rijden door prachtig beboste groene bergen en nevelwoud. Maar rond 12.00 uur wordt het steeds neveliger en gaat het regenen. Om 13.00 uur arriveren we in Mindo (afstand 90 km). Ik hoefde maar 50 meter te lopen naar mijn hostal casa cultural Mindo. Het is een prachtig ingericht hostel en ik heb een mooie grote kamer met een 2 pp. bed en een eigen badkamer en tv. Ook hier kan ik gebruik maken van een keuken. De hele middag blijft het regenen, al is het niet koud. Jammer genoeg voospellen ze ook voor de komende dagen regen ( het is hier nu het regenseizoen). Met de paraplu op loop ik door het plaatsje. Zo te zien is het een toeristisch plaatsje met veel restaurants en de prijzen in de supermarkt zijn ook hoger dan elders in Ecuador. Er valt hier ook veel te beleven en te doen zoals zeplinen over het nevelwoud, , kajakken, wandelen naar diverse watervallen, met de kabelbaan over het woud, vogels spotten, koffie tours maken etc. Maar daar moet je wel droog weer voor hebben. Ik haal wat boodschappen voor de komende 4 dagen en loop wat rond. Daarna ga ik terug naar mijn hostel. Ik vermaak me met schrijven en lezen. Soms is het eventjes droog maar het blijft overwegend fors regenen. Helaas. Het lijkt Nederland wel, waar het momenteel ook veel regent.

Woensdag 27 december: Mindo: Tarabita kabelbaan en de watervallen

Rond 9.30 uur loop ik naar de Tarabita kabelbaan en de watervallen. Hiervoor moet ik eerst 7 km lopen vanaf mijn hostel. Het weer is goed, bewolkt met een beetje zon en 22 graden. De route ernaar toe bestaat vnl. uit een onverharde weg die alsmaar stijgt. Ik kom ook langs de teleferico maar die bewaar ik voor een andere dag. Rond 11.15 uur arriveer ik bij de Tarabita kabelkar. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar bij de kabelkar stond een plattegrond met de verschillende routes naar de watervallen. Er zijn 3 routes : route 1 gaat alleen naar de Nambilto waterval, route 2 gaat naar de Reina waterval , en route 3 gaat naar 5 watervallen nl. naar ondinas, guarumos, colibries, madre en maderos. Deze laatste ga ik lopen. Ik zit bij een Belgische familie in de kabelbaan en ik kom ze tijdens het lopen overal tegen omdat ze dezelfde route lopen. Ook nu is het best veel klimmen en dalen. Het is in het regenwoud erg vochtig en benauwd. Ik zweet behoorlijk en zelfs mijn armen voelen klam / nat aan. Ik kom zelfs een jongen tegen die ik ook gesproken heb bij de Peguche waterval bij Otavalo. Ik loop in totaal ca. 2 uur heen en terug van de verschillende watervallen. Ze zijn niet zo groot. Rond 12.30 uur begint het een beetje te regenen maar het stopt vrij snel. Maar rond 14.00 uur, als ik de laatste 15 min. loop terug naar de kabelbaan, begint het langduriger en harder te regenen. Dit vind ik alles behalve leuk, maar ik mag niet mopperen want het is de hele ochtend droog geweest. Er staan en zitten veel mensen te wachten voor de kabelbaan terug. Er gaat maar 1 kabelbaan op en neer waar 8 personen in kunnen. Daarna loop ik dezelfde weg terug naar Mindo. Het gaat harder regenen en ik doe mijn poncho aan. Rond 15.30 uur kom ik in Mindo aan en ga terug naar mijn hostel. Jammer dat het hier elke middag en avond regent.

Donderdag 28 december: Mindo

Ook vannacht heeft het flink geregend. Vanochtend hangt een flinke nevel boven de bergen. Heel vervelend maar vanochtend word ik weer wakker met een nare pijn rechts cervicaal. Misschien moet ik ook mijn nekoefeningen doen voordat ik ga slapen. De massage en oefeningen werken wel goed. Rond 9.45 uur ga ik op pad. Inmiddels klaart de lucht op en gaat de zon schijnen en wordt het warm. De voorspelling is dat het 27 graden wordt. Ik loop naar de TELEFERICO in het Minjoy park , wat een primitieve stoeltjes lift is. Er staan hiervoor heel wat mensen te wachten want per keer gaan er maar 3 stoeltjes naar boven. Je kunt een enkel ticket of een retour ticket kopen voor $5 resp. $8 . Ik heb geen zin om een uur te wachten en daarom loop ik door via een onverhard pad. Er zitten veel muggen die me lekker in mijn benen prikken. Het jeukt behoorlijk. Ik passeer een vlindertuin. Daar vragen ze voor een ticket $7,50 . Ik ga er niet naar binnen want ik zie onderweg al de nodige mooie en grote vlinders. Ik ga nog aan de rivier Mindo zitten . Hierin wordt tubing gedaan in grote binnenbanden die met een grote snelheid stroomafwaarts gaan. Terug in Mindo loop ik naar de PUNTO ORNITOLOGICO MINDO (vogelkunde) waar kolibries afkomen op gesuikerd water die de bezoekers geven in de vorm van potjes en bloemen. Het is de moeite waard. Je kunt ook in het stukje regenwoud achter hun huis lopen en een uitkijktoren beklimmen. Jammer genoeg begint het rond 15.00 uur weer te regenen. Ik loop nog naar CASA AMARILLA (HACIENDA SAN VICENTE) . Hier vandaan gaan mooie wandelroutes met uitkijkpunten en kun je vogels spotten. Op dat moment is niemand aanwezig, maar misschien ga ik morgen daar een wandeling maken. Daarna doe ik nog wat boodschappen en ga terug naar mijn hostel want in de regen lopen is geen lolletje, al is het niet koud. Ook de kippen van de buren houden niet van de regen en schuilen hoog in de mandarijnen boom. En mijn gewassen spulletjes willen niet droog worden bij al die vochtigheid.

Vrijdag 29 december: Mindo:

De haan en de kippen kukelen me al om 3.40 uur wakker, maar ik sta pas om 7.15 uur op, gelukkig zonder nekpijn. Ik regel dat ik een deel van mijn bagage kan opslaan in mijn hostel in Latacunga zodat ik dat niet mee hoef te slepen tijdens de Quilotoa loop van 31 dec. tot 4 januari. Het is vanochtend zonnig en het wordt 27 graden. Daarna loop ik weer naar CASA AMARILLA waar ik een paar wandelingen kan doen van 2 uur waarbij ik een kaart krijg voor de route, wat me $6 kost omdat het privé terrein is. Ze weten hier de prijs wel. Bij de busterminal van Mindo koop ik alvast een bus ticket voor morgenochtend om 11.00 uur van Mindo naar Quito, dit is wel goedkoop nl. $3,65. Mindo staat bekend om zijn spannende attracties wat veel toeristen trekt. Zo kun je bij het SUYANA MINDO ECO PARK gebruik maken van de columpio (hele hoge schommel waarbij je tot 45 meter hoogte kunt zwaaien.) , en op een andere locatie kun je ziplinen / canopy toer doen, waarbij je zweeft van het ene naar het andere platform over het regenwoud. Dit heb ik wel in Costa Rica gedaan. Ook bestaat de mogelijkheid om te bungeejumpen waarbij je in een tuigje aan een touw naar beneden springt. Dood eng, ik doe dat voor geen goud !!. Ik vind het wel mooi om vanuit een stoeltjes lift / teleferico het regenwoud van boven af te zien. Ook wordt veel "tubing" gedaan in de bruisende Mindo rivier. Helaas begint het om 15.15 uur weer hard te regenen en loop ik weer terug naar mijn hostel. Ik ben blij dat ik hier een mooie eigen kamer heb. Het is al weer de laatste avond dat ik in Mindo ben want morgen verkas ik weer naar Latacunga.

Zaterdag 30 december: van Mindo via Quito naar Latacunga

Op mijn gemak douche ik me, was mijn haren en ontbijt ik. Daarna loop ik, met mijn bagage, naar de busterminal in Mindo. Het is zonnig weer. De bus vertrekt om 11.00 uur en doet er 2 uur over naar Quito. Ook nu veel slingerwegen en mooie natuur. Om 13.00 uur komst hij aan op terminal La Ofelia in Quito. Ik had gelezen dat er een rechtstreekse bus gaat naar de terminal Quitumbe in Quito waar de bus naar Latacunga vertrekt, maar dat bleek niet het geval te zijn. Toen heb ik maar een gele taxi aangehouden. De 2 terminals in Quito liggen zo 'n 30 km uit elkaar. De chauffeur was aardig. Langs de weg staan vele kraampjes die poppen en maskers verkopen , en de chauffeur vindt nog een pop op de weg. Het is in Ecuador traditie (= año viejo-traditie) om met oud jaar mannelijke poppen op straat in brand te steken om de negatieve energie van het voorbije jaar te verdrijven en de goede dingen mee het nieuwe jaar in te nemen. De rit van 1 uur kostte me wel $20. Bij de terminal Quitumbe kan ik op 1ste verdieping een buskaartje kopen voor de bus naar Latacunga. Ik bofte want de bus ging al na 5 min. De afstand is ongeveer 80 km, waar je maar $3,65 voor betaalt.. De bus stopt onderweg heel vaak om mensen in en uit te laten. Er wordt ook een film in de bus gedraaid. We krijgen onderweg (bij Tambillo) nog een flinke harde regenbui en het gaat zelfs hagelen en onweren. Maar in Latacunga is het droog ,waar we rond 16.30 uur bij de terminal aankomen. Daarna loop ik naar mijn hostel cafe Tiana . Het is erg druk in de stad, waar ik door heen moet lopen met veel stoepen en op en afstapjes, wat erg lastig is met een trolleytas. Om 17.15 uur kom ik aan bij mijn hostel. Ik krijg een dorm met 1 etage bed waar ik alleen in slaap (had geboekt een dorm met 8 bedden). Ik ga meteen boodschappen halen voor vandaag en morgen. Ik kom terecht bij een overdekte markt waar ik de meeste dingen kan kopen. Ook hier is het druk en staan overal kraampjes met poppen en maskers. In de schemer loop ik terug. In mijn hostel kan ik gebruik maken van de keuken en de eetruimte. Daarna ga ik alles klaar leggen wat ik morgen in mijn rugzak mee wil nemen voor de Quilatoa loop. Het is altijd weer een hele puzzel, want je wil niet te veel en niet te weinig meenemen in de rugzak. Ik ga op tijd naar bed want morgen wil ik de bus van 8.00 uur naar Sigchos nemen.

ZONDAG 31 december: 1ste dag v.d. Quilotoa loop : bus van Latacunga naar SIGCHOS en lopen van Sigchos naar ISINLIVI: Mijn wekker loopt om 6.00 uur af. Ik hoor het buiten regenen. Dit is de eerste keer dat het 's morgens regent . Daar ben ik niet blij mee. Daarna pak ik mijn laatste spullen in mijn rugzak en geef mijn koffer in bewaring. Als ik om 7.30 uur naar de busterminal loop, is het inmiddels droog geworden, maar nog wel bewolkt. De bus naar SIGCHOS stopt heel vaak onderweg om mensen in en uit te laten. Hier hebben de lokale bewoners weer traditionele kleding aan, wat afgestemd is op de lagere temperaturen, nl. warme poncho's en cowboy hoeden en lange kniekousen. Het is overdag ca. 15 graden en ' s nachts 7 graden. De afstand is ca. 80 km van Latacunga naar SIGCHOS en de bus doet er 2 uur en 10 min. over. Het landschap is erg mooi met prachtige bergen en dalen en de weg slingert weer behoorlijk. In Sigchos begin ik, rond 10.15 uur te wandelen richting Isinlivi op de route die Maps.Me opgeeft want er staat niets aangegeven over de Quilotoa loop. Ik kom ook geen wandelaars tegen. De natuur is prachtig en ik maak veel foto's en video's. Op een gegeven moment, na 2 uur lopen, kom ik eindelijk borden tegen waarop ISINLIVI staat. Op dat moment geeft Maps.Me net de andere kant op. Ik twijfel wat ik zal doen : De borden volgen of Maps.Me ? Ik kies voor Maps.Me en volg daardoor de onverharde auto route. Het is wel een weg die alsmaar klimt. Als ik bij een Maria beeld kom, zegt Maps.Me dat ik rechtdoor moet, terwijl er een bord links af naar Isinlivi staat. Ik blijf Maps.Me volgen. Na een tijdje lopen (ik moet nog 2 uur) kom ik een man tegen die zegt dat het niet mogelijk om rechtdoor naar ISINLIVI te gaan en ook dat het te gevaarlijk is. Hij gaat zelf, met een vrachtwagen van een andere man, naar beneden, en dan mag ik ook instappen en rijden we terug naar het punt waar het laatste bord ISINLIVI staat. Hier staat nog 7 km naar ISINLIVI. Wat ik al verwachte, gaat die weg zigzaggend omhoog. Ik heb inmiddels spijt dat ik het eerste bord naar Isinlivi genegeerd heb, want zo te zien ligt die weg veel lager en loopt naast de rivier. Ik krijg er nog meer de pest in wanneer het gaat regenen. Ik doe mijn roze jack aan en zet de paraplu op. De navigator geeft eerst aan dat ik pas om 16.30 uur zal arriveren bij mijn hostel, terwijl ik eerst om 15.15 uur zou aankomen. Maar ondanks dat ik langzaam en hijgend omhoog loop , wordt het steeds vroeger dat ik aan kom (vgl. Maps.Me). Het laatste half uur gaat de weg eindelijk omlaag. Dan loop ik nog te ver door, waardoor ik weer extra terug moet lopen. Het laatste stukje moet ik over een smal paadje in het dal naar mijn hostel lopen Llulu Liama Mountain lodge. Hier kom ik om 16.30 uur aan. Ik heb in totaal 22,5 km gelopen. De eigenaar is erg attent, laat me op adem komen met een glas water en geeft daarna een rondleiding. Ik ga me daarna meteen douchen. In de slaapzaal op de 1ste verdieping staan alleen maar bedden, waarvan er maar 3 bezet zijn. Ze verhuren ook afzonderlijke kamers en cabines. Beneden is een grote eetzaal, een leesruimte en een groot terras. Het ziet er perfect uit. Alleen zijn de w.c.'s beneden en dat vind ik niet zo prettig . Het diner en ontbijt is inclusief. Om 19.00 uur is het avondeten. Diverse tafels zijn bezet. Er is ook een tafel indeling gemaakt. Aan onze tafel zit een Nederlands stel, een vrouw uit de VS, een vrouw uit Argentinië en 2 Duitse vriendinnen. We krijgen eerst soep, daarna lasagne en salade, choco-cocos cake met ijs en crème. Het is best gezellig. De appjes en telefoontjes stromen al binnen met de beste wensen voor het nieuwe jaar, vanuit Nederland en Nepal want daar is het nieuwe jaar al begonnen, terwijl wij nog in het oude jaar zitten. Ik blijf niet op tot 12 uur vannacht, al schijnt er in het dorp een vreugde vuur te zijn .

Maandag 1 januari : 2de dag van de Quilotoa loop: van Isinlivi naar Chugchilan:

Er is vanochtend om 7.00 uur yoga in het hostel, maar daar heb ik me niet voor opgegeven. Ik doe wel mijn eigen grondoefeningen. Om 8.00 uur ga ik naar beneden om te ontbijten. We zitten met dezelfde personen aan tafel. Een goed ontbijt wordt geserveerd: yoghurt, fruit, muesli, omelet, wit brood, roze sapje, koffie en thee. Om 8.45 uur ga ik op pad. Ik navigeer op Maps.Me en een route beschrijving van Isinlivi naar Chugchilan. Al gauw merk ik dat ik zou verdwalen als ik alleen de route beschrijving op papier zou volgen, gelukkig vertrouw ik volledig op Maps.Me. Ook nu zijn de uitzichten prachtig. De 1ste helft gaat geleidelijk naar beneden (397 m) tot de suspension bridge en daarna gaat hij geleidelijk omhoog (651 m). Een deel van de route is erg modderig en moet je over plassen water stappen. Ik kom maar een paar mensen tegen. Bij het dorpje Itualo, met een gekleurd kerkje, heb je 2 opties nl. rechtdoor gaan of het pad rechtsaf nemen. Maps.Me geeft aan rechtsaf en een lokale bewoner zegt ook dat het pad omhoog de snelste optie is (en de weg rechtdoor is veel langer en moeilijker). Dus ik neem het pad rechtsaf en wat ik al verwachtte is het vrij steil omhoog en pittig. Ik moet diverse keren stoppen om mijn hartfrequentie te laten zakken en om op adem te komen. Maar uiteindelijk ben ik boven en wordt het weer iets makkelijker. Rond 13.00 uur eet ik, bij de 2 grote rotsblokken, mijn boterham op. Dan begint het iets te regenen. Vervolgens neem ik de trap naar boven omdat er een bord staat met de tekst Chugchilan en nog een stel die route neemt. Maar dan zie ik op Maps.Me dat ik terug moet. Naast de 2 rotsblokken zie ik een klein paadje omhoog gaan, wat ik vgl. Maps.Me moet volgen. Maar dit zijn echt moeilijk te bewandelen paadjes. Het gaat als maar harder regenen en ik verwissel mijn paraplu voor mijn poncho. Ik kom ook een paar locals tegen met hun koeien. Dan gaat de app Maps.Me problemen opleveren, hij geeft niet meer de route aan naar mijn hostal in Chugchilan . Dat is balen : de route door een onherbergzaam gebied, de regen, de poncho die ik maar moeilijk over mijn rugtas krijg door de stokken en ook problemen met Maps.Me. Gelukkig staat Maps.Me op zowel mijn oude mobiele telefoon als op mijn tablet en die werken gelukkig wel. Dan moet ik nog 1,5 km. lopen . Al gauw kom ik dan op een grote geasfalteerde weg die ook geleidelijk stijgt. Ik word wel moe, ook door de regen e.a. problemen. Maar om 15.30 uur kom ik aan bij mijn hostal Dona Clarita . Ik heb vandaag 17 km gelopen. Ik word hartelijk verwelkomt door Lena en een paar gasten in het hostel. Dat doet me goed. Ik heb een twee persoonskamer in een pand ernaast. Ik kan gratis koffie en thee nemen en koeken en bananen cake en snoepjes. Op mijn kamer, zit een onbedekte betonnen vloer en dat voelt wel koud aan. Ik ben de enigste gast. Er is nog een kamer boven mij en naast mij, maar die staan allemaal leeg. Daarna ga ik me douchen. Het water is heerlijk warm en het doet me goed. Inmiddels is het droog geworden en ik hang mijn natte spul buiten om te drogen. Daarna ga ik in de huiskamer van mijn hostel zitten, waar de eigenaresse de kachel aanmaakt. Om 18.45 uur krijg ik mijn eten : soep, aardappel-kaastortilla, een salade en een gebakken ei, en een puddinkje toe. Ik krijg het niet allemaal op ondanks dat ik vanmiddag maar 1 boterham heb gegeten. Lenie vertelt dat hier ook het klimaat verandert. Zo is de laatste 2 jaar in de zomer maanden mei , juni en juli heel veel regen gevallen terwijl het de droge maanden van het jaar zijn. Ook nu ga ik op tijd naar bed. Want naast mijn eigen bezigheden is hier niets te beleven. Morgen is het de zwaarste dag waarbij ik 1100 m moet klimmen.

Dinsdag 2 januari : 3de dag van de Quilotoa loop: van Chugchilan naar Quilotoa:

Om 8.15 uur ga ik ontbijten. Het bestaat uit een schaal vers fruit, yoghurt, 2 sneetjes gebakken brood en 2 gebakken eieren. Om 9.15 uur ga ik lopen (eigenlijk te laat voor mijn doen) De zon schijnt al. Het wordt een pittige tocht van 12 km, waarbij ik 1100 m. moet klimmen en 346 m. moet dalen. De max, hoogte is 4000 m. Ik begin met een korte afdaling naar de rivier en daarna 1100 m. klimmen. Die klimpartijen zijn steil, lang en zwaar. Ik moet vaak eventjes stil staan om op adem te komen en mijn hartfrequentie te laten zakken. Gelukkig heb ik geen last van mijn gewrichten, spieren of rug. Ook blijft het droog. De tocht gaat via de Toachi Kloof. Ik kom maar een handje vol mensen tegen. Ook wijkt nu de route op papier af van de Maps.Me route. Ik probeer de Maps.Me route te volgen omdat ik die meer vertrouw dan de papieren route. Een keer geef ik de voorkeur aan de papieren route omdat een bromfiets bestuurder mij erop wees dat de Maps.Me aanwijzing niet klopte. Ik kom door het kleine plaatsje La Moya. Hier spreek ik ook een neger uit Washington, die de route voor een deel hardlopend doet. Soms kom ik een local tegen die op het land werkt of met de koeien op stap is. Ze vragen allemaal om dollars en voedsel. Ook zie ik op afstand een waterval in de Canyon. Bij het plaatsje Guayama Grande volg ik de route van Maps.Me naar rechts boven terwijl de papieren beschrijving rechtdoor aangeeft (rode aanwijzing). Ik weet niet wat wijsheid is, maar ik kies voor het zekere want als ik de weg kwijt raak dan ben ik verder van huis. Na 13.00 uur trekt de lucht helemaal dicht en wordt het nevelig waardoor je niets meer ziet van het mooie landschap. Ik moet heel veel steile hellingen nemen waar ik erg moe van word. Gelukkig is het laatste uur wat meer afdalend. Om 16.00 uur arriveer ik in Quilotoa. Dit is een plaatsje met alleen maar souvenir winkeltjes, hotels en restaurants. Een groot verschil met de natuur waar ik de hele dag in heb gelopen. Doodmoe kom ik aan in mijn hotel Runa Wasi Quilotoa. Daar moet ik meteen online een registratie formulier invullen. Maar daar ben ik op dat moment te moe voor. Ik ga meteen naar mijn kamer met een 2 persoons bed en eigen douche en een hout kachel. Ik kom bij op bed terwijl ik wat berichten lees. Daarna ga ik me lekker warm douchen. Ik heb vandaag 18,5 km gelopen. Om 17.30 uur ga ik naar beneden. Er is geen gratis gefilterd water, geen gratis koffie of thee of koekjes of een kan water bij het eten. Je kunt het wel krijgen tegen betaling. De kachel wordt aangestoken en dat is wel lekker. Er zijn nog 2 Duitse meisjes in het hotel en voor de rest staan de kamers leeg. Om 18.00 uur is het diner: soep, glas zoete drank, rijst, met kip en salade en een stukje avocado. En als toetje een halve blik perzik. De bediening is erg onpersoonlijk. Terwijl ik beneden zit wordt de houtkachel op mijn kamer aangestoken. Warmte is lekker, maar je krijgt er wel hoofdpijn van als er onvoldoende geventileerd wordt. Ik maak zelf een glas oploskoffie op mijn kamer en schrijf mijn belevenissen van vandaag op in Evernote en bestudeer de route van morgen. Tegen de tijd dat ik mijn bed in kruip is de kachel uit en is het op mijn kamer gelukkig wat afgekoeld.

Woensdag 3 januari: 4de dag en laatste dag v.d. Quilotoa loop: Quilotoa kratermeer wandeling en lopen van Quilotoa naar Zumbahua:

Ik sta om 6.30 uur op, leg een deken op de grond en doe mijn grondoefeningen. Om 7.30 uur ben ik beneden in het restaurant voor het ontbijt. Ook nu samen met de 2 Duitse meisjes. Het ontbijt is afgemeten en de bediening is traag en onpersoonlijk terwijl dit het duurste hotel is dat ik geboekt heb in Ecuador. En als ik wil afrekenen kunnen ze zelfs niet wisselen en moeten daarvoor eerst naar een winkel aan de overkant van het plein. Wat een hotel, te begrijpen dat ze geen gasten krijgen. !! Om 8.30 uur loop ik naar het QUILOTOA KRATERMEER. Het is zonnig. Het ligt vlak bij het hotel. Ik zie een bord waarop wat informatie staat over de SENDERO LA PLAYITA QUILOTOA en de afmetingen van het meer: hoogte 3518-3885 m boven zeeniveau., diameter 3 km, diepte 250 m., het is groen van kleur door de mineralen in het water. Het kratermeer ziet er schitterend uit en ik loop via een zandpad naar beneden. Het is vrij steil. Naar beneden gaat redelijk makkelijk in 35 min. , maar daarna weer omhoog was een hele kluif (het kostte me 1 uur). Om de 100 stappen stoppen om op adem te komen. Daarom nemen diverse mensen een paard om weer naar boven te komen . Je kunt ook een dagtocht bovenlangs het meer lopen , maar ik vond onderlangs meer dan de moeite waard. Om 10.30 uur ben ik dan weer boven en begin ik met mijn wandeling van Quilotoa naar Zumbahua. Inmiddels is het helemaal bewolkt , maar ik kan nog in mijn T shirt lopen. De afstand is 14 km en is volgens Maps.Me de 1ste helft " down hill" en de 2de helft "up hill". Er rijdt ook een bus tussen die 2 plaatsen, maar ik geef de voorkeur aan wandelen. Het eerste stuk moet ik aan de kant van de weg lopen, maar dat is niet erg want er rijdt maar weinig verkeer en het uitzicht op de begroeide heuvels en bergen is weids en erg mooi. Halverwege kom ik in een klein dorpje waar een paar lokale Andes vrouwen me adviseren om de linker in aanleg zijnde weg te nemen ( i.t.t. de rechter weg volgens Maps.Me want daar zou ik veel meer moeten klimmen). Dit was een goed advies wat ik ook opvolgde. Tegen het einde van de wandeltocht werd het wat frisser en begint het iets te regenen. Om 15.00 uur arriveer ik bij mijn hostel in Zumbahua genaamd Mirador Oro Verde Quilotoa. Ik heb vandaag 23 km gelopen. Ik krijg daar een 2 persoonskamer met een 2 persoons bed en een eigenbadkamer ( vgl. Booking.com zou er een stapelbed in staan), maar dit is beter. Het is wel frisjes op die kamer. Ik loop ook nog eventjes het plaatsje door, in de regen, maar behalve een kerk, stadsplein en een paar kleine winkeltjes is er niet veel te beleven. Ik breng de avond in bed door waar het lekker warm is. Ik schrijf mijn verslag van vandaag in Evernote, doe Spaans en controleer mijn foto 's die ik vandaag gemaakt heb. Morgen neem ik de bus terug van Zumbahua naar Latacunga.

Tot slot:

Beste mensen, dit is dan weer mijn 1ste verslag vanuit Ecuador. Na Latacunga ga ik nog naar Baños, Cuenca en naar de west kust van Ecuador, maar dat lezen jullie in mijn volgende verslag. Ik hoop dat jullie het nieuwe jaar goed zijn begonnen.

Groetjes van Francine