Colombia, deel 1 , van 30 nov.- 14 dec. 2023

Hallo allemaal,

Hier is dan mijn 1ste verslag vanuit COLOMBIA: deel 1

In Colombia heb ik gedurende 20 dagen verschillende plaatsen bezocht, op eigen gelegenheid , via lange bustochten. Het was de moeite waard. Lees zelf maar wat ik gedaan en gezien heb.

VAN DONDERDAG 30 NOVEMBER TOT 4 DECEMBER IN BOGOTA:

Donderdag 30 november:

Na vele weken van drukke voorbereidingen en tegenslag is het eindelijk zover. Gelukkig kan ik op vakantie door een nieuw paspoort aan te vragen, want mijn huidige paspoort ligt waarschijnlijk op de plank bij de Amerikaanse Ambassade. Ik heb zelfs een visum voor Nepal kunnen regelen in Nederland. Vanochtend ben ik om 5 uur opgestaan want Jan brengt me om 6.15 uur met de auto naar Schiphol. Het was enigszins mistig en men waarschuwde voor gladheid, maar gelukkig hadden we er geen echte hinder van, al was het al behoorlijk druk op de snelweg. Om 7.00 uur zet hij mij af bij de luchthaven. Ik was blij dat ik niet met de tram, bus en trein hoefde te gaan want dan had ik er veel langer over gedaan. De vlucht had 10 min. vertraging waardoor het vliegtuig om 9.45 uur vertrok. Het is een lange vlucht van bijna 11 uur, maar door een tijdsverschil van 6 uur is de aankomsttijd in Bogota rond 14.30 uur. Thuis had ik mij al verdiept in verschillende zaken zoals: bij welke ATM ik het beste kon pinnen in Bogota, welke Sim kaart het goedkoopste was en welke bussen of taxi ik van de luchthaven naar het hotel zou moeten nemen. Maar voor alle zekerheid vraag ik advies bij mijn vliegtuigburen. Ik werd daar niet echt vrolijk van. Want in Colombia en m.n. in Bogota is het de laatste paar jaar erg gevaarlijk geworden zeggen ze : in de bussen wordt veel gestolen, Uber taxi's ontwijken de luchthaven voor de politie, want ze zijn illegaal in Colombia sinds december 2019, dus dan staan ze te wachten op afstand van de luchthaven waar je naar toe moet lopen en dat is gevaarlijk. Dus zij adviseerden mij in de rij te gaan staan voor de gele taxi's = geautoriseerde luchthaven taxi's. Bij de ATMs op de luchthaven kun je maar 600.000 peso's pinnen wat ca.€125 is. Doch je kunt beter niet te veel cash op zak hebben luidt hun advies. Voor een simkaart van Claro betaal je op de luchthaven $30 terwijl je in het centrum er veel minder voor betaald. En je kunt beter niet met je mobiele telefoon in de hand op straat lopen want ze grissen hem uit je handen. Gelukkig heb ik een koord gekocht waarmee ik hem om mijn nek kan hangen, maar hun advies is hem beter in de tas te laten zitten. Maar hoe kan ik dan mijn navigator Maps.Me gebruiken als ik de stad lopend wil gaan bezoeken en de weg niet ken ???? . Dus na de negatieve adviezen heb ik al een beetje spijt dat ik naar Colombia ben gereisd. Om 14.45 uur landen we. Er staat al een hele file mensen richting de bagage hal. Ouders met kleine kinderen en ouderen worden uit deze lange rij gehaald.. Nu bofte ik want ik hoorde ook tot de "preferidas" . Maar desondanks duurde het meer dan 1 uur voordat ik door de security /beveiliging kon. Gelukkig kon ik mijn koffer relatief snel van de lopende band afhalen. In de aankomst hal ga ik op zoek naar een ATM van Bancolombia. Die vond ik vrij snel. Maar daar begint het gedonder al. Bij de 2de poging om Colombiaanse peso's te pinnen, kreeg ik mijn pinpas niet meer uit de ATM. De politie werd erbij geroepen en ik kreeg hem weer terug. Toen moest ik naar de 2de verdieping om te pinnen. Door alle consternatie vergeet ik mijn koffer mee te nemen, maar dat realiseerde ik mij op dat moment niet. Op de 2de verdieping staan drie ATMs naast elkaar. Maar bij geen van deze drie kreeg ik geld eruit en werd de actie afgesloten. Ik probeerde het zowel met mijn credit kaart als met mijn pinpas en het lukte ook niet toen ik hulp kreeg van de man die achter mij stond. Daarna naar het eind van die verdieping gelopen waar ook nog 3 ATM 's stonden. Bij twee lukte het ook niet (ook niet met de hulp van een Colombiaans meisje), maar uiteindelijk lukte het wel bij de 3de ATM die ook van Bancolombia was. Hier kon ik 600.000 COP pinnen = € 125 (maar volgens mijn bankafschrift €150) . Ik was dol gelukkig want wat zou ik moeten doen als het nergens was gelukt, want zonder geld kun je niets. Daarna naar buiten gelopen voor een taxi. De gele geautoriseerde taxi's vragen allemaal 50.000 peso's, terwijl ik had gehoord dat ik niet meer dan 20.000 peso's moest betalen. Ik probeer nog af te dingen maar ze gaan niet verder in prijs naar beneden dan 45.000 peso's. Dan spreek ik een chauffeur die 35.000 peso's vraagt. Ik volg hem naar de parkeer plaats en ik voel al nattigheid en zeg nog eens dat ik een gele taxi wil en hij brengt mij naar een gele auto. Ik stap in maar vertrouw het eigenlijk niet want het is een oude auto. De chauffeur moet nog eventjes naar een kantoortje en terwijl hij bij terugkomst achter zijn stuur gaat zitten , roep ik " ik moet eruit " want op dat moment realiseerde ik me pas dat ik mijn koffer was vergeten op de luchthaven. Ik laat een verbaasde chauffeur achter en ren terug naar de aankomsthal van de luchthaven. Ik moet nog eventjes zoeken naar de ATM waar ik vermoed dat ik daar mijn koffer had achter gelaten. Onder tussen bid ik dat ik mijn koffer terugkrijg. Toen komt een vrouw op mij af en zegt " bent u op zoek naar uw koffer" "Ja , zei ik. Ze zegt dat zij gezien had dat ik mijn koffer had laten staan en dat ze hem afgegeven had bij iemand van de security. Toen is iemand met mij meegelopen naar een kantoortje voor gevonden voorwerpen, maar daar was mijn koffer niet. Vervolgens moest ik met iemand van de security meelopen naar een ander deel van de luchthaven waar ik mijn koffer terug kreeg. Ik was dolgelukkig. Ik moest controleren of er niets uit de koffer was verdwenen en toen zag ik N.B. dat ik het slotje van de koffer niet dicht had gedaan en het sleuteltje zat er nog in. Maar er was niets uit de koffer verdwenen. Dat engeltje op mijn schouder heeft goed werk gedaan .Daarna weer op zoek naar een gele geautoriseerde taxi want ik durfde niet meer een goedkope Ubertaxi te nemen. Inmiddels was het al 17.30 uur en erg druk op de weg. Het was een bijzonder aardige chauffeur en we hebben best leuk gekletst in het Spaans. Hij zei al dat mijn hostel in een niet zo nette buurt lag en ik zag overal opengescheurde vuilniszakken. Hij stopte voor het huis met het nummer van mijn hostel, maar niemand deed open .Gelukkig bleef de chauffeur wachten. Ik vraag nog aan 2 dames of dit een hostel is, maar zij ontkenden het en toen ik hun het adres liet zien zeiden ze dat we op carrera 18 b moesten zijn, wat een straat evenwijdig is. Daar belt de chauffeur het tel. nummer van het hotel en er kwam een buurvrouw naar buiten die mij binnen liet. Zij sjouwde voor mij de koffer naar boven. Ze zei dat ik de enigste gast was en liet mij binnen in mijn kamer. Het was een donkere armoedige kamer met een 2 persoons bed en een raam wat uitkeek op een binnenplaatsje.. Na een half uur kwam de eigenaar Nicolas, thuis, een aardige behulpzame man. Hij legt me alles uit. Ik heb het alleen gebruik van de keuken, de badkamer en een grote zitkamer met balkon aan de straatkant. Daar was ik wel blij mee. Maar ik had al meteen problemen met de sleutels van de voordeur. Hij en zijn vrouw wonen boven en zijn zoon en dochter van ca. 25 jaar wonen op mijn verdieping. Ik was helemaal gaar. Het was inmiddels 20.30 uur, dus 2.30 uur 's nachts in Nederland. Ik kruip in mijn bed. Het matras was erg harden er lag een pak dekens op voldoende voor een vriesnacht in Nederland, maar desondanks viel ik als een blok in slaap.

Vrijdag 1 december: Bogota: sim kaart gekocht , bezoek aan Candelaria , street art en Plaza Bolivar

Vanochtend wilde ik gaan ontbijten maar al mijn etenswaar was uit de koelkast verdwenen. De eigenaresse had de koelkast schoongemaakt en alles mee naar boven genomen maar gelukkig niets weggegooid. Ook het toilet was al snel verstopt, maar gelukkig werd het euvel snel verholpen. Na mijn tassen weer herpakt te hebben ga ik op pad, met mijn kleine rugzak op de borst en met mijn mobiele telefoon met een koord om mijn nek en in het achterste vakje van de tas. Deze haal ik er alleen snel uit om op mijn navigator van Maps.Me te kijken . In de omgeving waarin ik verblijf zitten alleen maar kleine winkeltjes en geen grote supermarkten. Ook zitten winkels die hetzelfde product verkopen naast elkaar in een straat bv juweliers, brillen winkels, huishoudelijke apparaten , schoenwinkels etc. In het centrum van Bogota koop ik een sim kaart voor 20 dagen met onbeperkt bel tegoed voor €12, Daarna bezoek ik het centrale plein, de Plaza Bolivar met palacia de Justitia en de kathedraal van Bogota. Vervolgens doorgelopen naar de wijk Candelaria. Dit is een kleurrijke wijk met smalle straatjes en huisjes. In het verleden heb ik hier een hotel gehad , dus het kwam me weer bekend voor. Daarna doorgelopen naar de calle del chorro de Quevedo met street art en plaza de Chorro de Quevedo met de calle del Embudo. Dit zijn leuke en gezellige straatjes met graffiti muurschilderingen. Hier vandaan zie je ook de kerk van Monserrate en het kruis op de berg staan. Daarna loop ik terug naar mijn hostel. Ik kom door carretera of calle 23 waar prostituees staan voor hun huizen en veel afval op de weg ligt. Arme sloebers halen de vuilnisbakken leeg en kijken het afval na op etenswaar en blikjes en plastic flesjes. De blikjes en plastic flesjes verzamelen ze in grote zakken en leveren ze tegen geld in bij verzamel depots.. Rond 18.00 uur ben ik weer terug in mijn hostel. Rond dat tijdstip koelt het iets af en wordt het donker. Vandaag heb ik 16 km gelopen.

Zaterdag 2 december Bogota: Beklimmen van de Monserrate

Om10.00 uur ga ik lopend naar het begin pad van de Monserrate . Dit is 5 km lopen vanaf mijn hostel. Alleen 's ochtends mag je tot 13.00 uur naar boven lopen en naar beneden tot 16.00 uur. Het is zonnig. Het is een flinke klim , via vele trappen, naar een hoogte van 3100 m. Jaren geleden heb ik dit ook gedaan, maar nu ervaarde ik het als veel zwaarder. Ik moest regelmatig stoppen om op adem te komen en mijn hart bonsde als een achterlijke. Af en toe staan er ook kraampjes met versnaperingen. Het is warm en er lopen veel mensen naar boven m.n. jonge mensen met soms keiharde muziek aan. Na 1,5 uur ben ik boven. Hier staat de kerk van Monserrate waar net een mis gaande is. Boven op de berg bevinden zich ook souvenir winkels en restaurantjes. Hier is het nog drukker omdat er veel mensen met een gondel naar boven zijn gekomen. Het uitzicht op de immens grote stad Bogota is overweldigend. Na 1,5uur loop ik weer naar beneden. Het is wel oppassen omdat sommige stenen glad zijn, maar na 1 uur was ik beneden. Ik kom geen mensen meer tegen die naar boven lopen. Daarna nog door de drukke winkelstraat gelopen. Rond 17.45 uur koelt het af en en gaat het licht schemeren en dan wordt het tijd om naar mijn hostel te gaan.

Zondag 3 december: Bogota: naar terminal Salitre en Mercado de las Pulgas de Usaquen:

Aangezien ik morgen ga verkassen besluit ik om vandaag maar alvast een buskaartje te kopen op terminal Salitre voor de bus van Bogota naar Neiva. Het is 8 km lopen .Het is een aardige route over goed aangelegde stoepen naast de hoofdweg en over heel lange wandelbruggen over grote snelwegen. Het is mooi weer, half bewolkt en zo'n 20 graden. Ik doe er 1,5 uur. over. Aangekomen bij terminal vraag ik bij de ingang waar ik een kaartje kan kopen voor de bus naar Neiva. Die mevrouw was zo aardig om met mij mee te lopen naar het loket van de busmaatschappij Coomotor. Het is een groot busstation met veel eet en souvenirs' winkeltjes. Ik koop een buskaartje voor morgenochtend 8.30 uur wat me 65000 pesos/cop kost ( €14).. Daarna ga ik buiten een Uber taxi bellen omdat ik naar de markt wil, wat te ver is om te lopen. De chauffeur reageert met de mededeling dat hij niet mag stoppen bij het busstation en of ik kan lopen naar een andere plek waar hij wel mag stoppen. Ik begrijp niet waar hij bedoelt en bel hem op. Ik vraag een voorbij komende mevrouw of zij wil luisteren wat hij te zeggen heeft. Daar loop ik naar toe en de chauffeur ziet mij aankomen. In 45 min rijden we naar MERCADO DE LAS PULGAS DE USAQUEN =een wijk in noord Bogota waar elke zondag een grote markt is. Zelfs op zondag is het erg druk op de weg. Het kost me 40000 pesos (€12), meer geld dan ik had verwacht, want hij rekent een extra toeslag voor het stationeren bij de terminal, wat eigenlijk niet terecht is. Het is een aardige chauffeur waarmee ik lekker in het Spaans kon praten. Het is een uitgebreide markt met veel souvenirs. Maar na 1 uur eroverheen geslenterd te hebben heb ik het wel gezien. Ik besluit om die 11 km terug te lopen naar mijn hostel. Ik doe er 2,5 uur over en zie mooie wijken maar ook veel armoedige wijken. Om 17.30 uur was ik terug bij mijn hostel. Ik heb nog steeds niet door hoe ik met die twee sleutels de buitendeur open kan krijgen, maar na gedrukt te hebben op de deurbel komt de dochter des huizes open doen. Ik ben best moe en op mijn app staat dat ik vandaag 25 km heb gelopen. Nicolas, de hostel eigenaar brengt mij morgenochtend om 7.30 uur, tegen betaling, naar de busterminal Salitre. Dus vanavond weer op tijd naar bed.

Maandag 4 december 2023: bus van Bogota via Neiva naar Villavieja bij de Tatacoa woestijn

Om 6 uur gaat mijn wekker af en ik heb nog alle tijd om me te douchen en te ontbijten en zelfs mijn grondoefeningen te doen. Nicolas is mooi op tijd en we vertrekken om 7.30 uur met zijn auto naar de busterminal Salitre. Hij parkeert zijn auto op enige afstand van het busstation en lopen naar modelo 1 van de terminal. Om 8.00 uur ga ik zitten in de wachtkamer. Rond 8.30 uur mogen we instappen in de bus Navette G7. We krijgen een klein flesje water en oordopjes. Eerst rijden we naar terminalde Sur. Hier doen we 1 uur over aangezien we continu in een file moeten rijden. Hier stappen ook nog wat mensen in en de bus is vol. Via een monitor kunnen we naar diverse films kijken of naar diverse soorten muziek luisteren. Helaas komt een vrouw naast me zitten met veel bagage op haar schoot. Ze maakt een stuurse indruk en trekt een dekentje over haar hoofd en gaat slapen . Om 9.55 uur gaat de bus verder. De totale afstand naar het busstation van Neiva is 300 km en volgens mijn navigator kan die afstand afgelegd worden in 4 uur, maar ik ben blij als we er 6 uur over doen want het is druk op de weg en er zijn wegwerkzaamheden gaande. De bewolking neemt verder toe en op sommige stukken is het mistig. Het is een heuvelachtig gebied wat begroeid is met groene bomen en struiken. Ook zie je onderweg veel bananenbomen. Ook veel armoedige huizen. De meeste mensen zitten te slapen in de bus, maar ik schrijf mijn belevenissen op in Evernote en luister naar Colombiaanse muziek. Het is een tolweg waar diverse keren betaald moet worden. Om 12.00 uur moeten we nog 200 km rijden. Gelukkig kan de bus meer vaart maken en rijdt dan tussen de 80-10 km per uur. Het wordt ook warmer en zonniger en de omgeving en de natuur worden mooier. Het is overal erg groen. Om 14.45 uur hoeven we nog maar 5.5 km te gaan naar Neiva. De bus heeft nergens gestopt voor een plasstop of om iets te eten. Ik ben blij dat ik zelf iets heb meegenomen om te eten. Er zit wel een w.c. in de bus, maar de vloer is helemaal nat. Eerst stopt de bus bij het station van Neiva en daarna bij de terminal van Neiva, waar ik eruit moet. Ik pak mijn bagage en vraag aan de chauffeur waar ik de truck naar Villavieja kan vinden. Een aardige politie agent loopt met me mee. Bij de kassa koop ik een kaartje voor 10.000 COP ( ook hier moet ik mijn paspoort laten zien). De eerstvolgende truck gaat pas om 16.00 uur. Ik ga in de wachtkamer zitten, waar een kind met een piep beestje te keer gaat: erg irritant. Om 5 voor 4 kan ik achterin de truck stappen en mijn bagage gaat op het dak. In 1 uur rijden we naar Villavieja. Ik word flink heen en weer geschud. Op het centrale plein kan ik uitstappen. Mannen die daar staan vragen waar ik naar toe moet. Niemand kent mijn hostel Luna del desierto Tatacoa, wel Sol del desierto Tatacoa. Het blijkt dat ze dichtbij elkaar liggen op de carretera 1. Het is slechts 10-15 min. lopen , maar deels gaat het via een onverharde weg waar mijn trolleytas moeilijk over heen rijdt. In het hostel heb ik een famillie kamer met 3 bedden : 1 twee persoons bed en 2 eenpersoons bed. Ik mag zelf kiezen in welk bed ik ga slapen. Het is overal nog erg warm. Er staat slechts een fan op mijn kamer. De eigenaresse is erg aardig en biedt me een glas water aan en een kop koffie. Om 17.30 uur ga ik eerst boodschappen halen voordat het donker is. .Alles is hier duurder waarschijnlijk omdat Villavieja een afgelegen klein dorp is .Ik kan gebruik maken van de keuken, de koelkast en gasfornuis. Ook kan ik buiten zitten op een overdekt terras. ' s Avonds neem ik, voordat ik ga slapen, een koude douche. Dit zou ik in Nederland nooit doen, maar hier is het zo warm en daarom lekker verfrissend.

Dinsdag 5 december; Villavieja

Ondanks de hitte heb ik best goed geslapen in het 2 persoons bed,. Zelfs niet eruit geweest om te plassen ( waarschijnlijk heb ik al het vocht eruit gezweet). Ik ben wel behoorlijk duf. Ik doe voor het eerst mijn korte broek aan en het roze topje. Daarna ga ik ontbijten: bruin integraal brood met tonijn en smeerkaas met koffie en gefilterd water van het huis. Dit water heeft een vies smaakje en ik probeer het naar binnen te gieten zonder te proeven. Het is erg stil in het hostel. Ik lees op het weerbericht dat het vandaag 37 graden wordt. Na het ontbijt ga ik eerst op zoek naar een pin apparaat. Bij de 1ste ATM kan ik alleen terecht met een lokale Colombiaanse kaart. Gelukkig loop ik de hostel eigenaresse tegen het lijf die me vergezeld naar een andere ATM van Agrario de colombia waar ik wel met mijn credit card kan pinnen. Ook hier kan ik maar 600.000 peso's pinnen, maar ik ben blij dat het weer gelukt is. Daarna loop ik door naar het centrale plein. Hier staat een VVV maar die is niet bemand. Op mijn vraag "op welke tijden de bus gaat van Neiva naar Armenia a.s. donderdag of vrijdag" konden omstanders me al zeggen dat er alleen nachtbussen gaan , terwijl ik had gelezen dat er ook in de ochtend bussen zouden gaan. En de laatste minibus zou om 16.00 gaan van Villavieja naar Neiva. Deze informatie maakte dat ik mijn planning beter kon bijstellen en dat ik beter donderdagavond kon vertrekken i.p.v. vrijdagavond want 3 dagen in de hitte van Villavieja is meer dan genoeg. Al verder lopende door het plaatsje word ik door diverse mensen aangesproken die mij een tour aanbieden naar de rode en grijze Tatacoa woestijn. Ik kan kiezen tussen vervoer er naar toe met een auto alleen of samen met een Frans stel of met een tuktuk of op een motor, variërend in prijs van 70.000 COP tot 120.000 COP. Ik krijg hun telefoon nummer zodat ik erover na kan denken. Later spreek ik dat Franse stel en bleek dat ze twijfelden of ze met hem in zee zouden gaan. Daarna loop ik naar de rivier de Rio Magdalena. Hier kan ik een boottocht maken, maar omdat er geen andere gegadigden zijn , werd het prijsje voor mij extra hoog, waardoor ik ervan afzag. Dan ga ik maar verkoeling zoeken onder een boom in het centrale park. Hier is de temperatuur enigszins te verdragen. Aan het eind van de middag loop ik terug naar mijn hostel. Daar tref ik een aantal mannen die een speciale cabine bouwen in de woestijn. Dit kan alleen ' s ochtends en eind middag want op andere tijden is het te warm. Gedurende die werkzaamheden verblijven ze in dit hostel. Ik bespreek met Andrea, de hostel eigenaresse, de opties m.b.t. het vervoer op donderdag 7 december van Villavieja naar Neive en Armenia. Zij komt met een geweldig voorstel: ik neem om 16.00 uur de minibus van Villavieja naar Neiva, waar zij ook naar toe gaat. Dan kan ik die avond samen met hun doorbrengen in hun huis, en om 23.30 uur gaan we gezamenlijk naar de busterminal waar zij om 12.30 vertrekken naar Bogota en ik om 1.30 uur vertrek naar Armenia. Zij belt haar man op in Neiva die de laatste tickets nog kon bemachtigen voor ons beiden. Daarna bespreek ik ook met haar de tour naar de rode en grijze Tatacoa woestijn morgen. Zij kent een goede gids die voor 80.000 peso's zowel het transport als gids regelt. Er gaan nog 3 personen in dezelfde auto mee. Hij komt me morgenochtend om 8.00 a.m. hier bij het hostel ophalen. Dit voelt vertrouwd en ben blij dat nu geregeld is. Ook ' s avonds blijft het warm. De temperatuur komt niet onder de 23 graden.

Woensdag 6 december: Villavieja : rode en grijze woestijn.

Vandaag ga ik dan naar de rode en grijze Tatacoa wostijn. Ik bof want ik kan met de werklui mee-eten: soep en arepa's. Zelfs de gids Yelson Medina, die me komt ophalen kan mee ontbijten Daarna stap ik in zijn witte dure auto en rijden we naar hotel Colonial waar we 3 mensen op gaan halen. Een stelletje uit Colombia en een man uit Griekenland die als docent op de universiteit in Panama werkt. In 45 min. rijden we naar de rode woestijn. Daar gaan we een wandeling maken tussen de rood gekleurde rotsformaties. Ze zijn rood gekleurd door de mineralen in de grond m.n. door de ijzerhoudende grond. Het is erg mooi om te zien. De gids vertelt dat de rode woestijn gedurende een paar jaar minder rood is geworden als gevolg van de klimaatsverandering. Doch na een half uur valt de Colombiaanse vrouw twee keer achter elkaar flauw ( het schijnt dat ze een paar maanden geleden een maagverkleining heeft ondergaan).Daardoor werd de tocht door de rode woestijn wat ingekort en gaat de gids zijn auto ophalen terwijl wij moeten wachten bij een eettentje. Dat was wel jammer. Vervolgens gaan we met de auto verder naar de grijze woestijn. De Colombiaanse vrouw zetten we af bij het zwembad en wij lopen door de grijze woestijn. Hij is minder spectaculair. ,soms lijken de grijze rotsformaties op geesten. Het doet ook denken aan Cappadocië in Turkije. Daarna eindigen we bij het zwembad. Voor 10.000 peso's kun je gaan zwemmen in de zwembaden ( 2 grote van 1.60 m tot 1.80 m diepe en een klein zwembadje). Alleen de Griekse man en ik gaan zwemmen. Ik was het eigenlijk niet van plan omdat het kostbare water beter gebruikt kan worden voor de dieren en mensen in de woestijn. Maar in die hitte was het wel heerlijk verkoelend. Daarna gaan we nog gezamenlijk lunchen in een restaurant in de woestijn ( helaas van slechte kwaliteit). Rond13.30 uur rijden we terug. Ik stap ook uit bij hotel Colonial. Ik spreek af met Chris (de Griekse man ) dat we vanavond samen met een tuk tuk naar het observatorium gaan, tenminste als het helder weer is, want anders zie je toch geen sterren . Vervolgens loop ik naar het centrale plein waar ik weer onder de boom ga zitten. Hier hebben zich ook heel veel vrouwen met baby's verzamelt die waarschijnlijk ter ere van kerstmis cadeautjes krijgen en een speech van de toeristen politie en 2 vrouwen. Daar drink ik voor het eerst cactus sap. Het is niet mijn smaak en veel te zoet. Terug bij mijn hostel sta ik voor een gesloten deur. Normaliter is dat geen probleem , maar ik had de sleutel afgegeven aan de hostel eigenaresse om mijn kamer schoon te maken. Dus ik nestel me in de ligstoel voor het hostel en wacht af. Gelukkig kwamen ze al na 15 min. terug. Ik vertel ANDREA dat ik vanavond naar het observatorium ga met de tuktuk samen met Chris de griekse man. Ze kijkt wat bedenkelijk en ik vraag aan haar of ze mogelijk een andere optie heeft. Eerst stelt ze voor om met de motor te gaan voor 30000 peso's, maar ik zou ook met een familie uit Cali mee kunnen rijden die in ons Guesthouse logeren. Chris kan dan ook mee want de auto is groot genoeg. We moeten dan ieder 20000 peso's betalen. Ik loop naar hotel Colonial waar Chris logeert en leg daar een briefje neer dat hij mee kan rijden. En18.30 uur stappen Chris en ik in de witte auto van Carlos, Anne en hun zoon. Carlos rijdt heel zenuwachtig en te hard voor het smalle en donkere weggetje naar het observatorium. Hij kent ook niet de weg en Chris geeft hem zijn smartphone met google maps waarmee hij de juiste route kan vinden. We gaan daarboven zitten waar 2 kijkers staan en een wetenschapper vertelt over de sterrenhemel en wij mogen door de grote verrekijkers turen. Doch het is deels bewolkt en de wetenschapper doet zijn verhaal in heel snel Spaans dat ik maar deels verstaat wat hij zegt. Rond 20.00 uur rijden we terug. Chris stapt bij zijn hotel uit en betaalt niet de 20000 peso's aan Carlos. Het zit mij niet lekker dat Chris niet betaalt heeft en loop weer naar hotel Colombo en schrijf weer een briefje aan Chris dat hij nog moet betalen , maar hij laat niets meer van zich horen. Waardeloze vent ! Ik was van plan om me vanavond nog te gaan douchen maar vermoeidheid overvalt me. En ik ga om 22.00 uur naar bed.

Donderdag 7 december; Ville Vieja. met Andrea naar Neiva:- Armenia - Salento

In het hele dorp is er vandaag weinig water. Ook uit de douche komt maar een klein straaltje water. Desondanks ben ik schoon geworden en heb zelfs mijn haren gewassen al duurde het langer dan normaal.. Ik correspondeer met Senior Web over het niet synchroniseren van mijn foto's op de app galerij op mijn smartphone en tablet. Zij geven wat oplossingen, maar wat ik ook probeer, het lukt alsmaar niet. Het hele dorp heeft maar 1 fruitwinkeltje, en de bananen en mandarijnen zijn al uitverkocht.. Er is niets te beleven in dit dorp. Het is vandaag benauwder en bewolkter dan de vorige dagen en te warm om ver te lopen . In Salento is het gelukkig minder warm , rond 20 graden, maar daar gaat het te komende dagen wat regenen en daar zit ik ook niet op te wachten. Om 16.00 uur komt een minibusje me ophalen ( geregeld door Andrea) bij mijn hostel en brengt mij Neiva. Naast mij komt een Nederlands meisje zitten. Zij is nu 3 maanden aan het reizen : eerst Peru, daarna Ecuador en nu Colombia en ze weet nog niet waar ze na Medellín naar toe gaat. Zij is technisch ingenieur en komt uit de achterhoek en werkt voor een bierfabriek en moet vaak buitenlandse bier fabrieken bezoeken en controleren of ze veilig werken. Al kletsend zijn we snel in Neiva, alleen het laatste stuk naar Neiva staan we in de file. Maar plotseling,, nog voor de busterminal , zie ik Andrea al staan met haar motor en haar schoonvader. Ik en de schoonvader en bagage gaan in een taxi naar hun huis en Andrea met de motor. . Bij hun huis aangekomen krijg ik water en koffie met kleine gele snacks die je in de koffie doopt ( in Nederland zouden we ze bij de borrel geven ) Andreas man is ook thuis . Hij heeft de bus tickets gekocht. We boften want het waren de laatste naar Bogota (voor hun) en naar Armenia (voor mij). Zijn twee zonen komen later ook thuis. Dan blijkt dat ze beiden gescheiden zijn en sinds 5 jaar een relatie hebben. Andrea heeft zelf een dochter van begin 20 en die werkt in Villavieja. Opa en ik kijken een beetje naar de natuur film op de TV. Hij heeft veel te vertellen maar zijn Spaans versta ik niet zo best. Hij vertelt dat hij 73 jaar is en volgend jaar oktober 74 jaar wordt. Dan vertel ik dat ik a.s. zondag jarig ben en 74 jaar word en dan krijg ik van hem als cadeautje een speciaal autootje. Daarna laat hij nog een antieke fles zien die meer dan 50 jaar oud is. Daarna gaan we buiten kaarsjes branden aangezien dit traditie is in Colombia op 8 december op een bepaald Maria feest. Iedereen doet dan een wens. Rond 20.30 uur wordt er kip met salade bezorgd en gaan we eten. Daarna gaan we rusten . Ik ga op bed liggen en slaap af en toe een beetje. Om 23.10 uur sta ik op. Voor alle zekerheid doe ik mijn afritsbroek aan en neem mijn sokken mee en jack voor het geval het koud is in de bus. Om 23.30 uur staat de taxi voor de deur die ons naar de busterminal brengt. Om 12.30uur hebben zij de bus naar Bogota en dan zit ik nog 1 uur alleen. Ik dood de tijd met het schrijven in Evernote. Ik ben toch een bevoorrecht mens dat ik zo'n lieve en behulpzame mensen tegen kom die het reizen voor mij gemakkelijk maken. Hopelijk kan ik dadelijk wat slapen in de bus naar Salento. Maar ik heb ook een beetje pech want de bus , die ik moet hebben, komt 1 uur later aan bij de terminal. Om 2.30 uur ' s nachts is de bus er uiteindelijk. Ik zit in het achterste deel van de bus. De stoel kan goed achterover en ik doe mijn oordopjes in en mijn oogmasker op en ga slapen. Mijn nek gaat een beetje zeer doen in die half lig stand. Het is ongeveer 250 km rijden. Af en toe stopt de bus om mensen in en eruit te laten. Soms blijft hij best lang staan maar de chauffeur zegt dan niets over een plaspauze of dat je eruit mag om iets te eten en drinken , niets . Na 6.30 uur hou ik mijn ogen open en zie een prachtige natuur met bergen/heuvels en dalen/ valleien en flinke kronkelende wegen. Rond 10.30 uur komen we aan bij de terminal in Armenia. Ik vraag de weg naar het busje wat gaat naar Saleto en moet daar voor een overdekt winkelcentrum lopen. Mijn trolleytas en rugzak gaat achterin. Het is zo'n 28 km naar Salento over een mooie weg. Het is een klein uurtje rijden. Als hij stopt is het maar 10 min lopen naar casa la Eliana. Een man uit Cali wil mijn koffer rijden. Mijn kamer is nog niet schoongemaakt en daarom moet ik 20 min wachten. In die tussentijd ga ik boodschappen doen en geld pinnen. Daarna loop ik terug naar mijn hostel. Een meisje, niet bepaald vriendelijk, brengt me naar de kamer. We moeten wel een trap af. Er staan 3 etagebedden op die kamer en ik krijg gelukkig een onderste bed. Er is nog een jonge man op de kamer die vertelt dat hij 1 jaar in Harlingen heeft gewoond voor botenbouw. Er zijn 2 douches en 2 toiletten. Ik kan gebruik maken van de keuken en de koelkast. Ook ontmoet ik de eigenaar Jesus. Daarna ga ik lopend het stadje verkennen. De temperatuur is aangenaam , zo'n 18-20 gr. , en half bewolkt. Het is wel erg toeristisch, heel veel mensen m.n. Colombianen lopen te paraderen door de kleine straatjes met veel wit gekleurde huisjes en souvenirs winkeltjes met gekleurde deuren en raamkozijnen o. a. in de calle Real.. Een heel groot verschil met Vielavieja. Op de Plaza principal = Plaza Bolivar, met een oude kerk de Nuestra senora del Carmes, ga ik zitten. Een oud echtpaar danst daar op muziek en een heel aparte manier, en krijgt hiervoor geld van de toeschouwers. Overal lopen veel toeristen. Ik moet er nog steeds aan wennen. Ik ben vanmiddag te moe en gaar om iets te ondernemen, ik laat het nu maar over me heen komen. Er vertrekken continu veel Willy trucks met mensen vanaf het centrale plein. Ik denk dat ze een koffie tour gaan doen. Ik bekijk de informatie die staat over de koffie tours e.a. tours bij het loket op het plein. Rond 17.30uur loop ik terug naar het hostel. Ik ga op het afgedekte terras zitten. Ik maak koffie en ga wat eten. Het koelt hier behoorlijk af 's avonds. Rond 21.30 uur ga ik richting mijn hostel.

Zaterdag 9 december: Salento

Vannacht wel een paar keer wakker geweest want mijn apparatuur ligt aan de zijkant van mijn bed op te ladenen daarom sliep ik wat onrustiger. Vandaag loop ik naar de SANTA RITA CASCADE , waterval. Volgens Maps.Me is het 4,6 km = 1uur en 21 min lopen, maar ik doe er langer over want de route gaat door het bos en is flink afdalend, met wat glibberige stenen en modder paadjes. Ik kom slechts een stelletje tegen, die ook naar de waterval gaan. Op een gegeven moment kom ik bij de brug in Boquia en dan gaat het lopen makkelijker over 2,3 km = 40 min. Bij een restaurant moet ik entree voor het park betalen 10000 peso s. Het is lekker weer om te lopen. En de waterval is de moeite waard. In dat gebied liggen veel meer mooi aangelegde wandelpaden. Bij de waterval zie ik meer mensen . Om 13.30 uur ben ik weer terug bij de brug in Boquia en dan begint het te regenen. Ik schuil even en was van plan om met de bus terug te gaan. Maar als het me te lang duurt ga ik toch lopen met de paraplu op. Ik neem nu de verharde weg terug, en volgde fietsroute want ik vermoed dat in het bos de paadjes nog glibberiger zijn. De weg gaat continu omhoog en er is geen voetpad zodat ik op de weg moet lopen en op moet passen voor de vele auto's en motors die mij passeren. Op een gegeven moment gaat het zo hard regenen dat ik mijn poncho aan doe. Om 14.30 uur ben ik terug in la casa Eliana. Dan stopt eventjes de regen en ga ik koffie drinken en een broodje eten en mijn e-mails lezen. Om 16.00 uur stap ik weer op, de zon gaat weer schijnen en dan loop ik via calle real naar de uitzichtpunten in Salento : Aldo della cruz VIEWPOINT en mirador Salento. Hiervoor moet je flink wat trappen beklimmen, maar het uitzicht is mooi. Via een andere route loop ik terug naar het centrale plein. Ik ga nog eventjes naar de kerken buiten op een bankje zitten. ' s Avonds spreek ik nog met Jesus, de hoteleigenaar en een Frans stel. Het is lekker dat ik hier ' s avonds buiten kan zitten op het overdekte terras

Zondag 10 december: Salento : eigen koffie tour.

Het is vandaag mijn verjaardag : 74 jaar oud ben ik geworden, maar gelukkig nog fit voor mijn leeftijd. Ik heb hoofdpijn met een beetje nekkramp. Waarschijnlijk heb ik gisteren te weinig gedronken. Vannacht waren alle 6 bedden in de dorm bezet. Tijdens mijn ontbijt komen al veel apps en e-mails binnen voor mijn verjaardag, ook via facebook. Daarna ga ik op pad. Ik wil mijn eigen koffie tour maken. Eerst loop ik richting het kerkhof en dan kom ik al borden tegen met ruta del cafe Palestina en Aldea del artesano. In het kunstdorp staan mooie grote gekleurde huizen waar ze handgemaakte voorwerpen maken en verkopen . Daarna loop ik door , als maar naar beneden via een onverhard pad met keien en kom meerdere koffie finka's tegen zoals de traditional coffee farm van Las Acacias. Ik vraag of ik even rond mag kijken , maar dat ik geen koffie tour wil . Dat vonden ze goed. Ik loop verder en kom veel jeeps tegen die naar de verschillende koffie boerderijen gaan en overal staan koffie planten en bananen bomen. Ook kom ik langs El Ocaso die ook een koffie tour aanbiedt. Als ik aankom rond 12.00 uur bij Finca cafetaria Don Elias begint het te regenen. Ook nu vraag ik of ik hier mag schuilen en dat ik geen koffietour wil doen . Dat vonden ze geen probleem. De gids vraag nog waar ik vandaan kom en ik mag bij hun naar beneden lopen waar een waterval is en een ruige rivier de rio Quindio. Als de tour begint ga ik weg en loop terug. Nu is het alsmaar klimmen via dezelfde weg omhoog. Helaas regent het nog een tijdje maar de paraplu is voldoende. Het is wel zwaar en vermoeiend. Ik loop ook nog eventjes over het kerkhof wat er totaal anders uitziet dan bij ons in Nederland, met veel kunstbloemen. Het is gelukkig weer droog geworden. Rond 14.45 uur ben ik weer in mijn hostel. Ik maak een kop koffie en eet wat. Dan krijg ik uitgebreid telefoontje van Manish, die me feliciteert en heel wat te vertellen heeft. Na afloop van dat telefoontje loop ik naar de busterminal om alvast een buskaartje te kopen voor Medellin woensdag 13dec. Maar het ticketloket gaat pas vanavond om 19.00 uur open , dus ik moet dan terugkomen. Daarna loop ik door naar de Plaza Bolivar en vervolgens via calle Real naar de uitzichtpunten .Nu niet via de trap omhoog maar via de weg. Naar beneden ga ik wel via de steile trap. Na gegeten te hebben, loop ik weer naar de busterminal ,want het is 19.00 uur. Het kaartje kost 78000 peso's = €18,14 en de vertrektijd is op woensdag ochtend 8.00 uur . Vanavond ga ik op tijd naar bed want ik wil morgenochtend op tijd naar de Cocora vallei.

Maandag 11 december ; Salento: Cocora vallei:

Om 6.30 uur sta ik op. Ik neem al mijn kleren, schoenen, tas en toiletspullen mee naar de badkamer zodat mijn slaapgenoten geen last van mij hebben en kunnen doorslapen. Daarna ga ik ontbijten en mijn lunch maken. Om 7.15 uur loop ik naar het centrale plein en koop voor 9000 peso's een ticket voor een jeep / Willie genaamd die ons in 20 min. naar het startpunt brengt voor de Cocora valley hike. Ik loop achter een groep mensen aan die de weg wel zullen kennen, denk ik.. Maar als ik op de gedownloade route op Maps.Me kijk, dan wijkt die helemaal af van de weg die ik nu loop. Na mensen gevraagd te hebben loop ik terug en vind om 9.00 uur de entree waar ik 20000 peso's moet betalen. Ik ben van plan om de lange route te gaan lopen van 4-6 uur. Het is mooi zonnig weer en daarom begin ik in de vallei met de waxpalmen die een hoogte van 60m.kunnen bereiken. De heen route is praktisch 2 uur fors klimmen, best pittig. Onderweg zijn prachtige miradors / uitkijkpunten. Op een gegeven moment moet je een steil kronkelend pad naar beneden nemen naar de rivier Rio Quindio. Hier kom ik een Nederlands meisje tegen die terug gaat, het pad steil omhoog. Dit doen veel mensen en achteraf bezien was dat fout. Ik loop door en het pad langs de rivier is soms best modderig. Ook moeten we regelmatig via een houten slingerbruggetje de rivier oversteken. Daarna gaat de weg weer omhoog naar de casa de los colibris. De entree kost 20000 peso's en hiervoor krijg je een kop chocolade melk en een koek. Maar ook nu heb ik mijn eigen brood en fruit meegenomen. Daarna loop ik terug. Een vrouw van het kolibrie huis vertelt me dat ik voorbij het bruggetje links af moet. Maar daar aangekomen ga ik toch twijfelen want dan moet ik een stukje door het water van de rivier. Terwijl ik terug loop kom ik een jongen tegen die zegt dat het toch de juiste weg is. Dan kom ik nog een paar mensen tegen die ik volg. Maar dan kom ik op een gegeven moment op een pad die afwijkt van Maps.Me. Weer gevraagd en die jongen , die de hike in tegengestelde richting doet, zegt dat ik terug moet naar een bord en dan rechtsaf moet afslaan. . Het pad ligt verscholen , maar het komt wel overeen met de richting die Maps.Me aangeeft. De route terug is wel veel gemakkelijker dan de heen route maar is minder duidelijk aangegeven. Ik moet nog best vaak vaak een houten slinger bruggetje de rivier oversteken. Er lopen maar weinig mensen , maar ik vertrouw op Maps.Me. Op een gegeven moment moet ik weer 6000 peso's betalen omdat het laatste stukje van de route door privé terrein loopt. Ik stop nog een keertje om te genieten van het mooie uitzicht. De laatste 500 m. gaat weer steil omhoog. Om 14.15 uur ben ik op de parkeerplaats waar de jeeps/ Willies staan. Omdat ik geen ticket meer heb ( wrsch. niet teruggekregen op de heenweg) moet ik 4500 peso's betalen. De jeep zit vol en ik mag achterop staan. Eigenlijk vind ik dat wel een beetje stoer. Ik kom in gesprek met een Zweedse man die op zoek is naar aparte planten en vogels. Hij had me onderweg zien lopen en bewonderde mijn looptempo. Het was wel een beetje fris achter op de jeep. De bewolking neemt wel toe. We worden afgezet op het centrale plein. En terwijl ik in de kerk zit hoor ik het buiten regenen. Maar het duurde niet lang. Ik heb vandaag wel geboft met het weer want de hele dag is het zonnig en droog gebleven. Op dat moment bevinden zich heel veel studenten op het centrale plein die een school reisje hebben en met de jeeps naar hun hotel gebracht worden. 's Avonds heb ik weer alle tijd om bij te komen. Ik krijg dan ook nog een felicitatie binnen van een oud docent Spaans in Otavalo in Ecuador. Ze woont tegenwoordig in Ibarra , 20 km. ten noorden van Otavalo. Ik spreek met haar af dat ik haar daar kom opzoeken.

Dinsdag 12 december: Salento - Filandia:

Om 9.00 uur neem ik de jeep naar Filandia. Ik krijg de laatste plek omdat ik alleen ben. De tocht over 20 km duurt 40 min. Daar aangekomen loop ik eerst over het Centrale plein wat al in de kerstemming is. Daarna loop ik nog een rondje langs de winkeltjes en eettentjes. Het stelletje van mijn hostel , dat ik in de jeep zat, wijst mij erop dat ik beter meteen een ticket kan kopen voor de terugweg naar Salento want anders bestaat de kans dat ik uren moet wachten omdat er maar 1 jeep per uur gaat. Dat heb ik toen gedaan . Daarna ga ik verder met het verkennen van de diverse straatjes die beginnen en eindigen op het centrale plein. Er staan bijzonder mooie witte huizen met gekleurde deuren en kozijnen. Ook zijn er veel supermarkten die goedkoper zijn dan in Salento . Ook de mango's zijn heel goedkoop: €0,25 per stuk en 3 kg voor 5000 peso's, ik koop er twee. Ik loop ook nog naar verschillende mooie uitzichtpunten. Het is vandaag best warm , terwijl het behoorlijk bewolkt is. Het is een mooi idyllisch dorp , maar na 4 uur heb ik het wel gezien. Ik ben blij dat ik de jeep terug om 14.00 uur heb genomen. Ik heb gisteren wél indruk gemaakt tijdens mijn Cocora hike, want nu word ik weer herkend door een jeepgenoot.. Terug in Salento bezoek ik nog even de kerk, waar het lekker koel is. ' s Avonds ga ik weer pakken omdat ik morgen weer ga verkassen naar Medellín en moet daarvoor om 8.00 uur bij de busterminal zijn

Woensdag 13 december: van Salento naar Medellín.

Om 6.00 uur sta ik op. Ook nu neem ik mijn kleren en kleine rugzak mee naar de badkamer en kleed me daar aan na het douchen. Ik zet de koffer en de rugzak buiten en doe daar mijn laatste spullen in. Daarna ga ik ontbijten en mijn lunch klaarmaken. Ik heb genoeg tijd om het op mijn gemak te doen. Om 7.30 uur loopt ik naar de busterminal van Salento = 10 min. lopen. Ik heb om 8.00 uur de bus van Flota Occidental en ik zit helemaal vooraan op een enkele stoel nr. 1. Het is een lange rit. Ze zeiden dat hij er 8 uur over zou doen ,maar hij doet er uiteindelijk 9 uur over omdat door wegwerkzaamheden op verschillende delen van de weg het verkeer in 1 richting stop werd gezet. De bus stopt na 1 uur rijden in PEREIRA . En rond 11.15 uur stoppen we 20 min bij een restaurant waar we naar de wc kunnen gaan en / of wat kunnen eten of drinken, verder gaan we niet uit de bus. Ik houd me bezig met het uitpluizen van de bussen die van Medellín naar Cali gaan en van Cali naar Ipialis. Ik bedenk dat ik bij aankomst in Medellín bij terminal del Sur het beste een buskaartje voor overdag kan kopen van Medellín naar Cali bij Flota Magdalena. Gelukkig kan ik ook in deze bus gebruik maken van wifi. We boffen dat het bewolkt is want daardoor is het in de bus niet zo warm. Maar de route gaat door een prachtig groen bergachtig gebied. Om 17.00 uur komen we dan eindelijk aan bij terminal del sur in Medellin. In de grote hal is geen lift , wel een soort glijbaan op armhoogte, maar durf ik mijn koffer niet af te laten glijden, dus ik sjouw hem de trappen af. Ik koop meteen een bus ticket bij Flota Magdalena voor zondag 17 dec. om 7 uur 's ochtends van Medellín naar Cali, het kost me 90.000 peso's en ik zit op stoel 7 aan het raam. Daarna bel ik buiten een Uber taxie. Maar ik krijg eerst de melding dat ze een chauffeur aan het zoeken zijn maar uiteindelijk hebben ze er geen kunnen vinden. Toen heb ik maar een gele geautoriseerde taxi genomen. Die koste met 17.000 peso's. Op dat tijdstip was het ook druk in Medellín. Aangekomen in het hostel Pa Pasiar, ontmoet ik Alba, zij spreekt een beetje Nederlands want haar zus woont in Rotterdam of Den Haag en Alba heeft zelf ook 3 jaar in Nederland gewoond. Ik tref nog een stel uit Frankrijk en Joegoslavië. Ze biedt me een koekje aan die ze zelf gebakken heeft. Dan ga ik boodschappen halen in een winkel aan de overkant. Ook in dit hostel kan ik gebruik maken van de keuken. Hier heb ik weer een eigen kamer met een 2 persoons bed en een gedeelde badkamer en balkon ' s Avonds krijg ik ook een stuk Natilla aangeboden, dit is een koek gemaakt van mais en cocos ). Dit wordt m.n. veel gegeten met de feestdagen . Evenals bon nuelo en hojuela. Dit vertelt een buurvrouw Natalie terwijl we gezellig in de huiskamer zitten. Het is een zoete inval hier. En dan gaat de telefoon en belt Esthela op, bij wie ik 12 jaar geleden in huis heb gewoond toen ik werkte in Otavalo in Ecuador. Ik ben helemaal verrast en zij ook. Zij had foto's van mij op facebook gezien en zag dat ik in Colombia ben. Ze wil dat ik in haar huis zal verblijven als ik in Otavalo ben .Om 21.30 uur ga ik naar mijn kamer. Vannacht slaap ik weer alleen en hoef ik geen wekker te zetten. Morgen zien we wel weer. Ook weer heerlijk .

Het vervolg van mijn verslag vanaf 14 dec. tot 19 dec. staat in deel 2 van Colombia